Albert Vataj

Nuk është një truk mediatik. As trill i një mendje të sëmurë dhe shaka gjysëm e vërtetë e një adoleshenti në pikun e veprimtarisë hormonale. Kjo gati të duket si parathënie e një kaosi në proces, logjika e të cilit të shtyn të krijosh rreth vetes dhe familjes, pronës dhe integritetit pasuror një mburojë, të cilën ta garantojnë vetëm armët e zjarrit. Në këtë album me njerëz “të lumtur” që njiherash janë edhe “të armatosur deri në dhëmbë” ajo që shohim turravrap është parapërgatitja për luftë, për tu përballur me një individ, i cili është i vendosur të të marrë gjithçka ke më të shtrenjtë. Ata mbajnë armë dhe shprehija e tyre demostron gadishmërinë që kanë të adaptuar, për ta trajtuar armën jo vetëm si një mjet komunikimi, aftësi bashkëpunimi me keqbërësin, një shkas vetmbrojtjeje, mbi të gjitha armët ngjajnë si lodra. Përnjiher del në përfundimin se jeta duhet të ishte shaka pa kripë. Në fund të fundit njeriu nga të gjitha speciet, si formën më të sofistikuar të impulseve të t

Albert Vataj Një art i rradhë, si i tillë një ambicje për të guxuar dhe sfidë botës së artit që pllaqurit në cekëtinën e kënetës ku e kanë degdisur shterimet e ideve dhe mjeteve shprehëse. Maynard Chris 's në të gjithë punët e tij ai si lëndë të parë, si mjet komunikimi me artëdashësin, si lojë me të mundshmen dhe sfidë artistike, pendët e shpendëve. Pendët, ose pupla janë në vetvete një prej zbulesave të artistit, një prej ngasjeve të tij të qëllimshme për të sjell risi në komunikimin artistik. Si element dhe domethënie ajo mban në vetvete mundësinë e vetme të komunikimit me botën që kanë shpendët, dhe ëndrrën e kahershme të njeriut “Piter Pan”, e njeriut që përmasat e lirisë i lexon vetëm në qiell. Loja me formën, me ngjyrën dhe prerjen, e realizuar nëpërmjet një kirurgjie optike mjeshtërore bëjnë që këto pendë të shkulur të ruajnë në vetve ende forcën e lirisë, pushtimin e qiellit, fluturimin. Krijimi shpendëve brënda pendit dhe shkallmimi i kafazeve dhe liria për të

Pasioni për muzikën ka nisur që në vogëli, duke hedhur fillimisht hapat e parë drejtë muzikës në instrumentin e pianos dhe më pas të studimeve për kanto. Kjo është Evis Mula, sopranoja, që ka prekur teatrin operistik më prestigjioz evropian, të "La Scala". Në një intervistë për "Koha Tjetër", këngëtarja lirike Evis Mula, rrëfen kthimin e saj në skenën shqiptare me një koncert recital, eksperiencën e fituar në teatrin "La Scala" të Milanos, sfidën përkrah ikonave të kësaj skene, pritshmërinë e saj si këngëtare lirike, që po sfidon shumë role në opera të vështira, si dhe projektet, që do ta ndjekin në vazhdim. "Ishte një rikthim i imi në Shqipëri, një rikthim i Evisit për të shfaqur vlerat e saj artistike si një këngëtare lirike", shprehet Evisi. Ajo, ishte vetëm 21 vjeçe kur preku për herë të parë skenën e Teatrit Kombëtar të Operas dhe Baletit, me një rol shumë karakteristik, siç ishte ai i Bess, një premierë absolute, që erdhi në bashk