Albert Vataj

Albert Vataj Ra kaq shumë shi. Gjatë u dend toka duke e strukur në prehrin e vet gjithë këtë zemëratë. Me sytë nga qielli mbetëm ditë pambarim. Çadrat nuk reshtnin së theruri kurmin gri të të përditshmes, e cila kllapitej nën melodinë e shiut dhe hapave gjithnjë në turravrap. Retë ndiqnin njëra-tjetrën në këtë agoni të stërgjatë e të dymentë të dimrit. Vetëtimat shkrepëtinin duke grisur mantelin e zi të natës dhe thyer melankolinë e shiut që nderej në përgjimin e heshtur, mbrëmjeve kur përtej xhamave të lidhur nga litarët e shiut kqyrnim lojën e motit. Shiu ishte ka gjatë me ne, aq sa edhe melankolikët e braktisën duke u strukur pas kujtimeve që i shfletonte melodia e vajit të motit. Kockat na i çau lagështia. Arat dhe ëndrrat i strukëm nën ujë dhe zemërimin në qiell e lëshuam me sa zë që kishim. Err e terr, jargët e strehëve zvargeshin si prej gojës së bishës egërsia. Lageshim e ndrageshim me pasionin e Noes dhe Arkës në çastet e trilleve që thurnim për përmbytjen e përb

Respektimi i autoritetit nuk do të thotë rreshtje e kërkimit të së vërtetës. Ia vuna si titull ktij shkrimi ketë shprehje lapidare të Cvetan Todorovit jo për ta zanë ngusht Shpëtim Çuçkën, por për të pohue në të gjitha drejtimet se në shoqninë shqiptare nuk u ka cofë ora të gjithëve gjatë epidemisë së mendjeve në kohën e diktaturës. Nuk do ta ndëshkoja kurr as me fjalë e as me gjeste Çuçkën për ironinë e tij mjerane dhe humorin e lagun prej publicisti të keq në adresë të shkodranëve dhe, për pasojë, në adresë të qytetit të Shkodrës. Edhe pse alergjitë e tij ndaj Qytetit, të mshefuna keq, janë diçka që na e dimë dhe e durojmë, pikëmasëpari na sjellin në mendje dëshirën e mallkueme me e pyetë ket përkthyes (shum e lavdojnë për profesionist) se prej kah âsht ai, prej cilit vend, a ka nji vendlindje a nji vend origjine dhe cili kishte me qenë ai vend. Larg prej idesë së marrë për t’i futë në ring origjinat tona, nuk e di se pse shkrimi i së martës, 23 mars 2013, me shtien ndër m