Albert Vataj

Janet Byron Megjithëse ndërmjet toskëve dhe gegëve ka pasur ndryshime kulturore dhe dialektet gjatë një periudhe të gjatë kanë pasur zhvillime letrare të ndryshme (kreu III), në historinë e Shqipërisë nuk gjenden të dhëna që të tregojnë se toskët dhe gegët janë përpjekur ta ndajnë kombin në dysh dhe, për më tepër, ta kenë cilësuar veten si folës të gjuhëve të ndryshme. Rrjedhimisht, nuk ka ngjashmëri në lëmin e shqipes me debatin që zhvillohet lidhur me marrëdhënien midis gjuhës çeke dhe asaj sllovake (shih Salzmann 1971). Arsyet e ruajtjes së identitetit kombëtar përballë ndryshimeve kulturore mund të përbëjnë në vetvete një temë të veçantë, për të cilën nevojiten hulumtime, por një shpjegim i mundshëm mund të jetë se fati i toskëve dhe i gegëve nga ana politike ka qenë i përbashkët për shekuj me radhë. Asnjëri prej dy grupeve nuk e ka provuar luksin e pavarësisë politike ose të një statusi më të lartë në sytë e fqinjëve më të fuqishëm të Shqipërisë. Një tjetër arsye mund

Ilir Hashorva Më 18 mars të vitit 1922, në Ahmedabad, Gandi u nxor në gjyq së bashku me botuesin e tij, Z. Banker, i cili shtypte gazetën “Young India” në të cilën shkruante Gandi. Midis publikut, në sallën e gjyqit gjendeshin Kasturbai Gandi, Saroxhini Naidu dhe Pandit Malaviya. Gjykatës ishte Z. Brumfild (Broomfield). Ai në drejtimin e çështjes dhe në sjelljen ndaj të akuzuarve, shpalosi traditat më të mira të drejtësisë angleze. Gjyqi, për nga proceduara e zhvillimit dhe nga mënyra se si folën dhe se si u sollën protagonistët: Gandi, vetë gjykatësi, prokurori dhe të pranishmit, mund të thuhet se ishte model. Të dy, Gandi dhe Bankeri, akuzoheshin se ishin orvatur të krijonin pakënaqësi dhe rebelim ndaj qeverisë në Indinë Britanike. Akuzat bazoheshin mbi tre artikuj të botuara në gazetën “Young India” në fund të vitit 1921 dhe në fillim të vitit 1922. Gandi dhe Bankeri nuk pranuan mbrojtje. Në shkrimet e Gandit të botuara në gazetën “Young India,” shkrimet për të cilat a

Nga Gabriel Garcia Marquez Kur pyeta një herë në një universitet të Kolumbisë se çfarë provimesh aftësie apo të karakterit profesional iu nënshtrohen personat që dëshirojnë të studiojnë për gazetari, përgjigja që mora ishte e prerë: “Gazetarët nuk janë artistë.” Në një farë mënyre, këto pikëpamje ushqehen nga bindja se gazetaria e shkruar është një zhanër letrar. Këtu e pesëdhjetë vjet të shkuara shkollat e gazetarisë nuk ishin në modë. Ky zanat mësohej në zyrat e redaksive, shtypshkronja, qoshkat e kafeneve më të humbura, si dhe festat e organizuara të premteve në darkë. Gazeta përgatitej në mjedise që u ngjanin pak a shumë punishteve, vendet më të përshtatshme për të mësuar e për t’u informuar dhe ku pikëpamjet lindnin e përpunoheshin në një atmosferë bashkëpunimi të ngushtë, ku ruhej e respektohej integriteti i çdonjërit. Gazetarët përbënin një grup të organizuar më së miri. Gjithçka që kishim në këtë jetë e ndanim bashkarisht dhe qemë aq fanatikë lidhur me profesionin