Albert Vataj

Më 8,9,11, dhe 12 tetor, vijnë në kryeqytet tetë instrumentistë me edicionin e dytë "Different Trains" Music Festival Albert Vataj Ata janë tetë instrumentistë, të gjithë të famshëm dhe virtuozë. Sejcili është identitet i patjetërsueshëm kontributi estetik i muzikës. Sekush nga ata është pjesë e rëndësishme e orkestrave të mirënjohura botërore. Talenti i kumtuar ka magjepsur publikun e sallave të famshme koncertore në të katër anët e botës. Ata janë të ndryshëm, por rrugëtimi që përshkon vërshimi i virtuozitetit të tyre është i njëjtë. Sepse është e njëjtë pesha e përgjegjësisë, është e njëjtë sfida profesionale dhe artistike, me të cilën ata ngjitin skenën shqiptare, aty ku ata u ngjizën. Sepse është i papërsëritshëm kungimi i shënjtë artistik, që ata do të predikojnë publikut kryeqytetas në emër të vlerave. Të tëtë; Adam Laloum, Dhurata Lazo, Olsi Leka, Vlorent Xhafaj, Luca Ranieri, Klaidi Sahatçi, Arben Spahiu, dhe Dorian Xhoxhi janë në Tiranë me edicionin e dytë

Libri më i ri studimor i studiuesit Behar Gjoka, është një këndvështrim mbi tri romanet e shkrimtarit Ben Blushi si një risi në demistifikimin e historisë, mitit dhe legjendave në letërsinë shqipe të pas viteve ‘90 Çdo botim i tij është një hyrje e zhurmshme në skenë, ndoshta sepse ai ishte një politikan që po sfidonte letërsinë shqipe. Kështu e panë që kur trokiti me romanin e tij të parë “Të jetosh një ishull”, një libër që prodhoi madje dhe zhanrin e botimeve “Pro dhe kundër” autorit. Por nuk kanë qenë polemikat e shumta mbi romanet e Ben Blushit, çfarë ka ngacmuar studiuesit e letërsisë Behar Gjoka t’i vlerësojë në studimin e tij më të fundit tri romanet: “Të jetosh në ishull”, “Otello, arapi i Vlorës” dhe “Shqipëria”, si dukuri letrare jo e zakonshme në letërsinë e shkruar këto 23 vite”. Kjo është qasja e parë mbi triptikun e Blushit ku vepra studiohet e ndarë nga jeta e politikanit-shkrimtar. Dhe rezultati: Blushi është tashmë një fenomen në letërsinë shqipe. Argument

E bukura si ontologji e të vertetës Don Roberti E vërteta që mbajmë përbrenda është e kulluar sepse është e pavarur nga llogjika e kontrolluar nga ne, arti, e bukura, janë pjesa më e vërtetë e më besnike që ngërthehet brenda nesh, e na jep ndjenjën e xhelozisë. Po aq sa është pjesë e rëndësishme e qenies është dhe sakaq e pakontrollueshme nga qenia. Ne Besëlidhjen e Vjetër, “Kopshti i Edenit”, është forma më e kulluar e të bukurës, por në formë paradoksale, ajo ç’ka shkruhet aty e shtyn qenien që të bukurën ta përjetojë në formën e qetësisë shpirtërore. A është e bukura e artit gjendje shpirtërore, apo një krijim intelekti? Në këtë situatë Adami është para së bukurës sublime, si një qenie shqisore e papasuruar me intelekt, por a është intelekti nje prodhim i artit, e për pasojë i së bukurës, pra a është intelekti një garanci krijimi dhe shijimi i të bukurës si ontologji e të vertetës? Barriera që na del është pyetja, a janë artistët krijues të artit të tyre? Edeni i krijuar per

Romë, 5 tetor - “Ka tre lloje njerëzish: ata që shikojnë, ata që shikojnë kur u tregojnë dhe ata që nuk shikojne”. E mendonte kështu gjeniu universal Leonardo Da Vinçi, i cili pas 500 vitesh vazhdon t'i mbajë studiuesit me sytë mbërthyer në veprat e tij të artit.  Pas pesë shekujsh është zbuluar misteri i portretit të Isabella D'Este, njërës prej grave më influencuese të periudhës së Rilindjes. Ai ekziston dhe është pjesë e një koleksioni privat të një familjeje në Zvicër.  Lajmin e bën të ditur e përjavshmja “Sette”, e gazetës italiane “Corriere della Sera”, transmeton TCH. Versioni i vizatuar i pikturës është prej kohësh në muzeun Louvre, në Paris.  Specialistët kishin gjetur letrat e markezës së Mantovës, gruas në portret, e cila i kërkonte Da Vincit që ta bënte me ngjyra vizatimin, por nuk dinin asgjë për veprën e kompletuar, ndaj kishin hedhur hipoteza se skicimi nuk ishte kthyer kurrë në kuadro dhe se ishte një përgatitje për të realizuar Mona Lisan.  Sipas studiue

350 artistë performuan para fansave dhe publikut profesionist në festivalin Reeperbahn në   Hamburg . Menaxherët interesohen për paratë po ku mbetet pasioni për muzikën? Shumë muzikantë po ndjekin rrugë të reja. Yje të muzikë s  si  James Blunt , këngëtarja britanike Birdy apo grupi gjerman Casper performuan në skenën e madhe. Por jeta vërtet emocionuese e muzikës u zhvillua në shumë prej klubeve të vegjël përgjatë „bulevardit të mëkatit“ - festivali Reeperbahn në Hamburg është festivali më i madh i klubeve në Gjermani, gjatë të cilit fansat mund të zbulojnë para së gjithash pjesë të panjohura. Për shembull reperin britanik Ghostpoet, apo duetin elektronik norvegjez Lamaitre, grupin francez Juveniles, grupin holandez të rokut Birth of Joy apo grupin e ri gjerman Gloria. Në shërbim të artistit "Nuk është fjala çfarë duam ne. Fjala është si mund t'i shërbejmë artistit që vjen tek ne!“, thotë Philip Ginthör dhe korr të qeshura me këto fjalë në një diskutim podiumi. Të

Një orkestër rinore turke u ftua në kompleksin orkestral të DW-së dhe të festivalit të Beethovenit. Si ndjehen muzikantët e rinj në vendlindjen e Beethovenit? Çfarë përvojash sjellin dhe marrin   ata   me vete? "Are you recording this?" Me një vështrim të ndrojtur, gati të frikshëm vështron Çağatay Güleç në drejtim të regjistrueses. Muzikanti 24 vjeçar rri ulur në sallën e provave të pallatin e Beethovenit në Bonn, mbështet me mjekër violinën në sup dhe lëviz lehtë harkun mbi katër telat.  Loja  e tij është shumë melodike, me një farë melankolie, sikur violina e tij po çan. Por Güleç buzëqesh. "Nuk kam interpretuar ndonjë gjë të veçantë, vetëm i rashë disa notave. Unë di të luaj edhe diçka të saktë." Papritur ai e lëviz harkun me fuqi, gishtat i luan thuajse me shpejtësinë e dritës dhe koka e tij me kaçurela ndjek ritmin, herë i prerë, herë me butësi dhe gjithë ndjenjë. Talenti i Güleçit e bën audiencën të rrënqethet. "Violina është e veçantë, sepse ka

Pas Berlinit dhe Triestes,   Tirana   ishte mikpritëse e Festivalit letrar “Deti i Bardhë - Letërsitë përreth Mesdheut”, një takim shkrimtarësh dhe lexuesish që diskutuan mbi përjetimet në totalitarizëm. Lexuesit përballë autorëve. Ky ishte formati i edicionit të tretë të festivalit ndërkombëtar nën kredon “Europa si hapësirë kujtese”. Shkrimtarët nga Gjermania, Zvicra, Egjipti dhe Shqipëria nëpërmjet leximeve nga vepra e tyre krijuan një tablo me elementë që i bashkojnë dhe i ndajnë vendet e tyre përreth Mesdheut. Si një hapësirë sa politike aq dhe poetike, sa shprese aq dhe pikëllimi për  ata  që e kapërcejnë për një jetë më të mirë. Për panelistët e festivalit Lindita Arapi, Khaled Al-Khamissi, Arian Leka, Luljeta Lleshanaku, Fatos Lubonja, Ilma Rakusa, Hans-Ulrich Treichel dhe Agron Tufa një nga pyetjet që u daravit më shumë gjatë diskutimeve ishte se në çfarë mënyre janë përpunuar përvojat totalitare dhe si e kane gjetur ato udhën për të hyrë në kujtesën letrare në secilin