Albert Vataj

Kim Mehmeti Shkrimtari e publicisti, Kim Mehmeti në një intervistë për “KultPlus”, flet për artin në përgjithësi, duke specifikuar letërsinë, teatrin e filmin. Sipas tij, nga trojet shqiptare, Shqipëria mbetet njëshi sa i përket lexueshmërisë. Kurse sa i përket muzikës, por jo në mënyrë të përgjithësuar, ai thotë se nuk dihet se nga çka përvetësohet populli më shumë, nga kënga apo prapanica e cullakosur. Ndërkaq, për propozimin e shtetit maqedonas, për rrëzimin e shtëpisë së Nënës Terezë, Kimi ka thënë se është e çuditshme se si Kosova e as Shqipëria nuk ka reaguar kombëtarisht, sikurse që duhej edhe të reagonte. Sipas tij, në mos më shumë, kombëtarisht është dashur të grumbulloheshin paratë e të blihet trualli i shtëpisë ku ka lindur Nëna Terezë Ardianë Pajaziti KultPlus: I nderuari z. Mehmeti, fillojmë mbi zhvillimet kulturore në trojet shqiptare, cilën e kanë më të theksuar: krijimin, absorbimin apo shtirjen se po bëhen të dyja? Kim Mehmeti: Arti nuk vare

Reshat Arbana Reshat Arbana, aktor i shquar i teatrit dhe kinematografisë, me interpretimin mjeshtëror dhe origjinalitetin e tij u bë një artist popullor e shumë i dashur për publikun. Rolet e tij kanë pasuruar me vlera kulturën kombëtare, dhe së fundmi me filmin "Ada" ai solli një tjetër personazh të realizuar mjeshtërisht. Premiera e filmit shqiptar e riktheu sërish para publikut aktorin e vlerësuar me jo pak çmime dhe tituj. Në një bisedë të zhvilluar me aktorin, ai tregon se filmi trajton probleme sociale që gjenden çdo ditë në shoqërinë shqiptare, duke shtuar se mikpritja që i bëri publiku i fali jo pak kënaqësi. Këtë herë regjisori Spartak Pecani i besoi rolin e babait, ku aktori Reshat Arbana sërish përcolli para publikut një figurë të realizuar më së miri artistikisht. Nderuar me titullin "Nderi i Kombit", aktori i njohur tregon se nuk i mungon dëshira për të lozur në filma. Shprehet se në më shumë se 45 filma të karrierës së tij ka pasu

Mehmet Kraja Në intervistën e shkrimtarit, kritikut e publicistit, Mehmet Kraja, dhënë për KultPlus, për nder të 28 Nëntorit, ai ka folur për rëndësinë e kësaj feste për kosovarët, duke e vlerësuar si manifestim identitar, dhe njëkohësisht si refuzim kundrejt përpjekjeve për ta çintegruar kombin. Sipas tij, mos zyrtarizimi i kësaj feste nga ana e Kuvendit të Kosovës nuk e pengon popullin që të mos e konsiderojë këtë festë si të më të rëndësishmen kombëtare. “Vendimi i Kuvendit të Kosovës nuk do të ndryshonte gjë, vetëm se me zyrtarizimin formal të kësaj feste Kuvendi i Kosovës do ta nderonte veten”, është shprehur Kraja, i cili më pas ka folur edhe për hendeqet e krijuara në mes Kosovës dhe Shqipërisë, në pikën e bashkëpunimit kulturor, i cili ai vlerëson të jenë degjeneruar keqas, sikurse që ka folur edhe për marrëdhëniet jo të mira në mes akademive të këtyre dy vendeve Ardianë Pajaziti KultPlus: 101 vjetori i Pavarësisë

Arta Kallaba “Jam rritur në frymën e artit dhe kulturës në përgjithësi. Qysh si fëmijë babai na e ka imponuar muzikën dhe artin duke na marrë me vete në shkollën e muzikës, në teatër, në shumë koncerte për fëmijë dhe shumë organizime të tjera në Gjilan si dhe qytete të tjera në Kosovë. Gjilani si vend ka një traditë të kulturës. Sidomos për teatrin, publikun më të mirë në Kosovë e ka Gjilani. Teatri atje është gjithmonë plot dhe njerëzit e duan dhe përkrahin shumë artin”, ka thënë Arta Kallaba Nga: Ermira Babamusta, New York Jeta në Gjilan: Dashuria për botën e artit dhe muzikës Arta Kallaba ka lindur në Gjilan, Kosovë në shtator 1983 në një familje artistike: babai Izet (kompozitor i njohur), mamaja Safete (edukatore), vëllai Korab (muzikant dhe arsimtar i shkollës së muzikës në Gjilan), motra Hana (fakulteti i Arteve në Prishtinë, perkusione), motra Mrika (shkolla e muzikës) dhe motra Albulena (fakulteti i Arteve të Muzikës). “Jam rritur në frymën e artit d

Ardian-Christian Kyçyku “Perla”, e rikthyen Ardian-Christian Kyçykun në Shqipëri, duke e nderuar me çmimin “Penda e argjendtë”, në kategorinë e tregimit. U deshën plotë 24 vite që shteti shqiptarë ta ndante edhe një çmim për këtë autor, pasi që në vitin 1989 ia patën ndarë çmimin për romanin „Triumfi i Proteut”. Mirëpo, vetë autori, në intervistën e dhënë për „KultPlus”, rrëfen se si atëherë ka kaluar nëpër ankth pasi që njëri nga anëtarët e jurisë, që quhej Demokrat, qe ngritur e kish ulërirë: „Po ky është jashtë normave të realizmit socialist, more; si t’i dhënkemi Çmim Kombëtar?! Ky do rrasur brenda”, ka rrëfyer Kyçyku Ndërkohë, ai vlerëson se është shumë i ulët edhe fakti si se kanë heshtur zyrtarisht për librat e tij të botuar në mes këtyre viteve si: Mortët, Nata pas vitit zero, Home, Sy, Engjëjt e tepërt, zv.Libri, Puthmë skelet... Ardianë Pajaziti KultPlus: “Perla”, është libri juaj që u vlerësua nga shteti shqiptar dhe u nderua me Çmimin “Penda e Argj

Stupcat Vedati, Osmani e Mensuri, vazhdojnë të jenë persona shumë të dashur pothuajse për çdo familje shqiptare, të cilët, nëpërmjet roleve të tyre në “Stupcat”, sjellin personazhe nga ato fshatarake e deri te ato më urbanet. Pothuajse deri më tashti nuk kanë lënë karakter pa përfshirë në projektet e tyre, duke thumbuar edhe politikanët. Stupcat, në një intervistë për “KultPlus”, kanë rrëfyer për të rejat në projektet e tyre për Vitin e Ri, për risitë që priten nga ky ekip, për depërtimin e humorit kosovar në Shqipëri...Stupcat rrëfejnë edhe për takimet e tyre me njerëz të sëmurë, të cilëve, nëpërmjet humorit të tyre kanë arritur që tu rikthejnë buzëqeshjen në fytyrë Ardianë Pajaziti KultPlus: “Stupcat”, jo rastësisht po e mbanë këtë emër, që po thumbon aktualitetin në vend tash e sa vite, dhe po vazhdojnë të jenë gjithnjë e më të dashur për audiencën. Ku mendoni se është çelësi i suksesit: që bëni një humor që i fle popullit, që jeni shumë punëtorë, apo që e

Shpesh është deformuar e vërteta mbi shkollimin e Albert Ajnshtajnit, duke aluduar se ai nuk ka qenë një nxënës i mirë. Por e vërteta në fakt është krejt e kundërta. “Dje Alberti, mori notat. Ai ishte sërish më i miri dhe vlerësimi në certifikatën e tij ishte brilant”, shkruante nëna e tij në një letër dërguar motrës së saj. Ajshtajn në vitin 1894, kur ishte 15 vjeç kishte probleme me shumë mësues pasi nuk përballonte dot sjelljen autoritare të tyre dhe për këtë arsye hoqi dorë nga shkolla. Një nga mësuesit e tij njëherë i tha se, “kurrë nuk do të bëhej dikushi”. Për të hyrë në shkollën politeknike në Zyrih, atij i duhej të bënte testin e pranimit në tetor të 1895. Performanca e tij në fizikë dhe matematikë ishte e shkëlqyer. Ndërsa në disa fusha të tjerë rezultatet nuk ishin të mjaftueshme. Albert nuk e kaloi testin. Ai ndoqi këshillën e drejtorit të universitetit që i sugjeroi të shkonte në një shkollë në Aarau për të mbyllur boshllëqet që kishte n