Albert Vataj

Nga Albert Vataj Tash në përvjetorin e vdekjes së Salvador Dalisë, përulemi si nën peshën e një besimi dhe ndërsejmë në memorien e të tashmes këtë rrufe krijimi. Në fillimtarin e kësaj qëmtese mëtoj nji prej   “predikimeve” të tij, që munet me ken dhe nervi i kësaj shtjelle rrapëllitëse: “Inteligjenca na bën të çlirojmë nëpër mjegull disa nuanca të skepticizmit, që kanë mbi të gjitha për efekt kryesor të zvogëlojnë për ne në disa koeficientë të një pasigurie gastronomike dhe superxhelatinoze, prustiane, të një loje parimisht të lartë. Për këto arsye është mirë dhe njëkohësisht e nevojshme që kohë pas kohe, spanjollët si Picasso dhe unë, të vinim në Paris për t’u vënë para syve francezëve një copëz të papjekur dhe të gjakosur të së vërtetës”. Jo vetëm Parisi por bota krejt u përmend nga kjo përpjekje titanësh. Salvador Dali është një prej majave që ngërthehet ngulmues përnga lartësitë më të epërme të kuadratit të tablosë. Dhe jo vetëm aq, ai ishte dhe mbetet një artist shumë

Se Shkreli, shkruante ngadalë,më mësoi koha që banonim bashkë. Azemi në zgjim ka qenë i hershëm. Çdo mëngjes, shkruante me makinë shkrimi, mendimet e natës. E bëre një libër, i thashë në një mëngjes të vonshëm timin. "Jo nuk është libër, është veç një poezi". SALI BEQIRAJ* Azem Shkreli jetonte shpejt, dhe shkruante ngadalë. Kam dy njohje me të. E para: si fëmijë, kur sapo kisha nisur t'i lidh shkronjat, në shkollën e fshatit Bogë të Rugovës. Aty mes librave e njoha në fjalë, në vargje. Nga të gjithë autorët e tjerë që mësonim në shkollë, tek Azemi preknim gjunjët dhe gjurmët tona. Shikonim vetën tonë në fërkime vargjesh me gurë, me kroje, me lugje, me male...E dyta; si i rritur në Prishtinë, kur isha student, aty e njoha si njeri, ishte ashtu siç e kisha mbjellë në kujtesën e shkronjave si nxënës filloreje, i pafajshëm, fjalë-pak, mendim-shumë. Edhe pak për njohjen e dytë; ka qenë vjeshtë. Viti 1993. E takove në banesën e tij, në “Breg të Diellit”. Ishte