Albert Vataj

Dëshira jonë për tu hedhur në zjarrin e pasioneve ka lindur shumë kohë përpara se frika të ndalte hovet tona dhe arsyeja t’a vinte në fre këtë “kafshë” të kyçur brenda nesh. E megjithatë pakgjë e ka ndalur njeriun të digjet vullnetlirë. Anipse pasoja nuk i ka shërbyer për asgjë, veçse ta dëbojë ndërgjegjen e tij përgjithmonë në ishullin ogurzi të pendimit.

Na ndodh shpesh ta gjejmë veten teksa përkundet në prehrin e një prarimi kllapitës. Një puhizë e hollë trishtimi spërkat kumtin tonë (si të këtij qenushi). Thellë në ne përzihen çastet e potershme, e në sipërfaqe nxjerrim një trajt të paformë pikllimi, që shpërndahet kuturu në boshin e vështrimeve të fikuna. Nevoja për tu ndalur bëhet po kaq e ngutshme sa dhe gjetja e motivit për tu hedhur në krahët e një vërshimi të ri. Melankolia duket se e sfumon pamjen, por e vërteta mëton se kjo gjëndje ngulmon për me e kjartësu gjithnjë e ma shumë, duke u përpjek me e davarit mjegullën e dendur që na rrethon.