Albert Vataj

Salla e Qendrës së Kulturës, Medias dhe Botimeve të Mbrojtjes (ish-SHQUP-i), u “kthye” në ministudion e Çesk Zadejës paraditen e djeshme. Për 85-vjetorin e lindjes, për herë të parë familja nxori nga arkivi partiturat e muzikës së filmit   “Skënderbeu” (1952) dhe i prezantoi në një ekspozitë.   Studiues të muzikës mbajtën për një orë kumtesa mbi pasurinë e krijimtarisë 50-vjeçare të Zadejës, u përqendruan te roli i krijuesit në muzikën profesioniste shqiptare dhe te lidhja që ai kërkonte të mbante me zhvillimet europiane të muzikës. U fol për një kompozitor të frymëzuar, sidomos te baleti “Delina” dhe “Para stuhisë”, për frymën e re që përcillte në krijime, për kontributin në shkollën kombëtare, profesionalizmin në pedagogji, mbështetjen që u jepte të rinjve krijues dhe prurjet në fushën e botimeve mbi muzikën. Në sallë u shpërnda nga familjarët edhe “Vetparja e procesit”, botim i vitit 1997, me shkrime mbi kompozicionin që kompozitori i shkroi qysh në fillimet e karrierës së

Është zakon që në datën 7 dhjetor të çdo viti fituesi i ri i ‘Nobel’-it në letërsi të mbajë një fjalim para anëtarëve të Akademisë suedeze dhe të ftuarve të shquar në ceremoninë solemne të dhënies së çmimit. Që nga e enjtja e dytë e muajit tetor, kur shpallet fituesi i këtij çmimi sipëror, shkrimtari apo shkrimtarja fituese kanë më shumë se shtatë javë kohë për ta përgatitur fjalimin më të rëndësishëm e ndoshta edhe më të vështirin e jetës së tyre, atë që do të mbahet në katedrën e kurorave më të larta letrare të shekullit, që do të transmetohet e botohet nga mijëra media elektronike dhe të shkruara, që do të dëgjohet e lexohet nga elita e botës dhe masa më e madhe e artdashësve, bashkëkohës apo të ardhshëm. Në shumicën e rasteve, fjalimet e nobelistëve sjellin pasazhet e një rrëfimi të panjohur për takimin e tyre intim me muzën. Ato fjalime qëllon të jenë testamente letrare. Ato ngrenë pikëpyetje për jetën dhe ekzistencën. Ato rreken të formulojnë përgjigje të hapura, që nuk

Stephen Andrew Hiltner Nuk jam rritur duke lexuar The Paris Review. Takimi im i parë me këtë revistë -e pranoj me njëfarë turpi- erdhi kur isha në universitet, kur ndesha një intervistë të Milan Kunderës. (Po shkruaja një tezë për përkthimet dhe citimi të cilin mora nga TPR nuk arriti të meritonte as edhe një fundnotë.) Po të më pyesnit një vit a diçka e tillë më vonë, kur isha duke aplikuar për stazhin, se çfarë do të thoshte për mua kjo revistë, nuk mund të jepja një përgjigje të çiltër. Nuk do të thoshte dhe aq për mua. Unë doja një këmbë në prag të New York-ut dhe The Paris Review dukej si derë e mirë për këtë. Numri i fundit sapo ishte mbyllur, pak para se të filloja unë aty, kështuqë javët e para ishin të qeta. Lexoja artikujt e dërguar, shpërndaja postën. Më pas mbërriti edhe detyra ime   e parë: do të botonim një intervistë me Ray Bradbury dhe kishte nevojë për konfirmim të fakteve. Dola vullnetar. Ray Bradbury ishte asokohe 89-vjeçar. Ai kishte pasur një atak në v

Letra të vjedhura. Helme. Arrestime. Në Selinë e Shenjtë po bëhet një përballje e fortë me në qendër kardinalin e fuqishëm Bertone. Ndërsa, Papa është i rrethuar dhe i rënduar nga skandalet Ka një metodë në këtë çmenduri. Që kur maxhordomi i Shenjtërisë së Tij përfundoi në burg, spektakli ndryshoi papritur. Në qendër të skenës nuk është më konflikti mbi përmbajtjen e letrave të vjedhura. Janë hajdutët. Të gatshëm të komplotojnë nën hijen e një burri plak të veshur me të bardha. “Po të heqim drejtësinë, çfarë janë mbretëritë përveçse një bandë hajdutësh?”. Thënia është e Shën Agustinit, por ka qenë Benedikti XVI ai që e citoi në Enciklikën e tij të parë, e “Deus caritas est” në 2005. Nuk e dinte se shtatë vjet më pas, ajo do të bëhej imazhi publik i Vatikanit. Një fortesë e shkatërruar nga vjedhjet, ku s’gjen asnjë cep të padhunuar, as atë “sancta sanctorum” e cili duhet të jetë tavolina private e papës. Hajdutët e vërtetë ose të pretenduar të letrave vatikanase deklaruan