Albert Vataj

Nikola Makiaveli (Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) lindi në Firence më 3 maj 1469. Ai ishte djali i një juristi. Për rininë dhe formimin e tij dihen shumë pak gjëra. Por është e qartë se ishte familjarizuar me poetët kryesorë, filozofët dhe historianët grekë dhe latinë. Zotërimi i shkencave politike dhe njohja e thellë e intrigave të kohës së vet, të dukshme në veprën e tij, të shtyjnë të hamendësosh se Makiaveli u përzie që shumë i ri në jetën politike të qytetit. Më 1498 u bë sekretar i Këshillit të të Dhjetëve, organizëm i ngarkuar me politikën e jashtme dhe ushtarake të Senjorisë. Në vitet që pasuan, shumë ambasada e çuan në qendrat e mëdha të pushtetit, si në Itali ashtu edhe jashtë. Më 1512, kur ra Republika, Makiaveli humbi detyrat e tij për arsye të pjesëmarrjes së hamendësuar në një përbetim kundër Mediçëve të ardhur në pushtet. I arrestuar dhe i torturuar, u shtrëngua të tërhiqej në pronën e tij në San Kashiano, jo larg Firences. Po atë vit shkroi veprën e tij më

Parmenidi, filozof grek (ka lindur rreth 510 – 450 p.e.r.) është një bashkekohës më i ri i Heraklitit dhe themelues i shkollës së aleatëve. Kontributi kryesor filozofik i tij qëndron në interpretimin radikal të fenomenit të ndryshimit. Paramenidi hodhi poshtë perpjekjet e Heraklitit për të shpjeguar ndryshimin si unitet në shumellojshmëri dhe në të njejtën kohë kritikoi teoritë e filozofëve të Miletit rreth origjinës së sendeve. Ashtu si Herakliti edhe filozofët e Miletit pranonin se të gjitha sendet rrjedhin nga diçka tjetër dhe se ka vetem një lëndë bazë në botë, që është burimi i shumëllojshmërisë së sendeve. Procesi nga i cili Njëshi bëhet shumë, është procesi i ndryshimit. Paramenidi, nga ana tjetër, e mohoi nocionin e ndryshimit, duke e mbështetur argumentin e tij në dy baza: në qoftë se është një substancë e vetme prapa të gjitha sendeve, atëherë koncepti i ndryshimit është logjikisht absurd; dhe se fenomeni i ndryshimit është krejtësisht një iluzion. Për Parmenidin konc

        Perikliu (Pericles ,Perikles),rreth 462-429 p.e.s., greq: Περικλ ῆ ς, dmth. "i rrethuar nga lavdia", ishte një burrë shteti i shquar dhe me ndikim, udhëheqës i shtetit demokratik të Athinës në epokën e lulëzimit të saj më të lartë, orator,demokrat dhe gjeneral. Perikliu, demokrat i zjarrtë, është zgjedhur strateg për më shumë se 20 vjet. Vendimet e tij politike e shtrinë ndikimin e Athinës përtej kufijve të saj dhe ndihmuan në zhvillimin e një perandorie athinase. Ambicia e tij imperialiste pati si rezultat luftën e Peloponezit kundër Spartës dhe aleatëve të saj. Ai vdiq në vitin e parë të konfliktit, si viktimë e murtajës. Qeveria jonë është origjinale. Ajo nuk ndjek shembullin e asnjërit prej fqinjëve tanë. Po, të tjerët na kanë kopjuar, ne nuk kemi kopjuar nga askush. Na quajnë demokraci, pasi i gjithë populli dhe jo vetëm një pakicë merr pjesë në jetën politike. Edhe në drejtësinë tonë ndiqet parimi se të gjithë janë të barabartë përpara ligjit. Ne i

Pitagora (greqisht: Πυθαγόρας)u lind në ishullin grek Samos, midis 592 dhe 572 para e.s. Që i vogël shfaqi shumë dhunti të veçanta që më vonë do të krijojnë një legjendë, që e do të jetë i biri i Apollonit. Por edhe vetë emri i tij do të thotë ’’ai që u deklarua nga Pitia (profetja)’’.Në moshë të re merr pjesë në Lojrat Olimpike ku dhe bëhet kampion në mundjen e lirë. Më pas do të udhëtojë në Egjipt ku dhe do të initacionohet në misteret e Memfidës dhe Heliupolit. Në vazhdim do të shkojë në Finike dhe në Halde ku dhe do të mësojë astronominë dhe gjeometrinë. Gjithashtu duket se erdhi në kontakt edhe me dridët e Galatisë. Rikthehet në Samo dhe themelon shkollën e tij duke arritur të mbledhë mbi 3.000 nxënës.Madhështia e tij do të provokojë reagimet e pushtetarëve të Samosit dhe kështu do të detyrohet të largohet nga ishulli, ku pas një udhëtimi të gjatë do të arrijë në Krotone ku dhe do të themelojë shkollën e tij të famshme rreth vitit 520 para erës sonë. Në të gjithë jetën e