Albert Vataj

Nga Albert Vataj Ikona e Jezu Krishtit të kryqëzuar, një pikturë e 1900-ës, e cila ka filluar të qajë që prej 25 janarit e sot, e ka kthyer kishëzën e Shën Nikollës në Asprokambos, në Peloponez të Greqisë si qendrën e vëmëndjes së botës kristiane. Ky fenomen misterioz, të cilin ka nxituar ta konsiderojnë si “mrekullia e Syrizas”, ende nuk ka shkaksi shkencërisht të provuar megjithëse Metropoliti ka raportuar në Sinodin e Shenjtë për situatën duke kërkuar një grup ekspertësh për të hedhur dritë mbi këtë mrekulli. Siç ndodh rëndom skeptikët nuk kanë munguar por pa mundur të kenë kohë të mobilizohen, duke e pranuar si faktik këtë mister. Ikona e Krishtit të kryqëzuar vërtetohet dhe kumtohet publikisht nga stafi i klerikëve, se ka nisur të qaj qysh prej ditës kur Alexis Tsiprasi fitoi bindshëm zgjedhjet në Greqi duke befasuar. Nëse dikush në fillim kishte menduar për një fenomen të lidhur me rrebeshin e asaj nate, tani këto hamendje mbeten të shtangura, sepse pas

Nga Albert Vataj Një zonjë fisnike mëtohet të ketë thënë: "Kur marr erë luleve ndjej aq kenaqësi sa kaplohem prej frikës se mos po bëj mëkat". Është kjo ngasje para së cilës gjunjëzohet çdo ëndje instinktesh të fuqishme, marroset çdo urtësi e shpenguar prej vargonjëve të ngurimit. Lulja, është kjo bukuri e cila rreket të cyt ndjenjat tona delikate për ti hedhur ata në një kopulim të fuqishëm përjetimesh ndjesore. Gërshetimi i bukurisë perfekte, aromës dehëse, petaleve delikate dhe një harmonie të rreptë të natyrës së krijimit, e bën lulen sinonim të manifestimit estetik të një femre, drejt së cilës çdo hov ndjesor, çdo turravrap epshndjellës është i lidhur prej fijeve të padukshme të aromës që kundërmon kjo bukuri marroke. Merr erë dhe ndjeje se si të përshkon një dëshirim si një vërshim llave në të gjithë kurmin tënd. Lëshoje veten në përqafimin e këtij harrimi mrekullues dhe ndjehu më tokësor se çdo pipëtimë tjetër që gjallon përreth. Vetëm atëherë

Nga Albert Vataj Shumë prej nesh konsumojmë gjëra që nuk i meritojmë. Me kalimin e kohës ankohemi për pamjaftueshmërinë e tyre dhe ankohemi, duke harruar proverbin që thotë se: "Kush ankohet për gjërat që ka, ka më shumë se ç'meriton". "Ambicia i ngjan një stomaku të uritur. Ajo nuk njeh kurrfarë ligji tjetër përveç oreksit të saj", kumton Henri Show. Nën një peshë të pezullt hutimi, mëdyshjeje dhe vramëndje, secili pyet veten: A jam edhe unë njëri prej tyre. E ndërsa rrekemi të bashkojnë pjesëzat e shpërndara të Uni-t, vëzhgojmë e gjykojmë "me zemër në dorë" dhe diçka e përmend vetëdijen tonë të tulatur, diçka e shkund gjykimin tonë të kllapitur. "Nuk mjafton të jesh ai që je, duhet të jesh ai që duhet të jesh" na mëson Monterlan. Përpjekja për të kjartësuar gjithnjë e më shumë pasqyrën ku ti shihesh, është një akt heroik. Meritimi është e drejta legjitime e të virtytshmit. "Virtyti është një pishtar që ndriçon rru

Nga Albert Vataj Sot 24 vite më parë, më 20 shkurt 1991, protestues në Tiranë rrëzuan shtatoren e diktatorit Enver Hoxha. Ngjarja ndodhi mes një gjendje të tensionuar politike, studentët ishin hedhur në grevë urie duke kërkuar heqjen e emrit të Enver Hoxhës nga universiteti i tyre. Greva u mbështet nga mijëra qytetarë. Rrëzimi i simboleve të diktaturës kishte filluar më herët. Në Shkodër, banorët kishin shkatërruar monumentin e Stalinit dhe me veprimet e tyre frymëzuan njerëz në qytete të tjera. Protestat kulmuan më 20 shkurt, kur mijëra studentë e qytetarë të Tiranës u nisën nga "Qyteti Studenti" drejt sheshit "Sheshit Skënderbej". Pas disa përleshjeve me policinë, protestuesit mbërritën në shesh dhe mes thirrjeve "Poshtë diktatori!", "E duam Shqipërinë si Evropa!", rrëzuan shtatoren prej bronxi të diktatorit, pastaj e goditën me shkelma, shanë, qanë, qëlluan, pështynë etj… mbi të..., e lidhën, e tërhoqën zvarrë, sikur të