Albert Vataj

Nga Albert Vataj Sot mbushen 9 vite, që atë ditë të cergët shkurti të vitit 2006, ditë kur u këput të gjallët e lirikut tragjik Frederik Rreshpja. Në 66-vitet e jetës së tij, siç e pohuar më 1998-ën: "... kam qenë gjithmonë i braktisur. Kam kaluar nga një braktisje në tjetrën". Në raste të tilla, thotë Ismail Kadare në një kapitull kushtuar Fredit në "Mëngjeset në Kafe Rostand"; mendimi i parë që të vjen lidhet me ndjesinë e fajit. Faji i vendit ku lindi, i vetë kohës, i një pjese të saj. Koha ka qenë jo e mëshirshme për Frederik Rreshpjen. Pasi ia mbylli herën e parë portat e saj, e sprapsi për herë të dytë, atëherë kur nuk pritej. Në poezinë e tij i kthehej e i rikthehej disa herë kohës. Jo për të marrë më të mirën, as për t'iu hakërryer: ç'ke që më spraps, por thjeshtë për t'i kushtuar një gjendje: marrëdhënien e tij me të" citon Kadare Ky mishërim i së ithtës, i kujës dhe trishtimit, kjo gjënezë ndjeshmërie e formësuar nga tradit

Nga Albert Vataj M'ndërmendet si sod takimi s'pariherë me të. Kjo me gjas bani vaki aty nga viti 1995. Një miku jem, që asokohe rrekej me e gjet vedin në regëtimat e poezisë, lyp një këshill prej Fredit. Shkuem për me e taku. M'bahet si sod. Dera gjysëm e hapun e oborrit na hedhi përball nji shpije që dukej se ishte ma shumë një trill mjeran sesa një strehë ku liriku shtynte ditët. Duel prej shpije tue i'u përgjigj t'thirrmeve t'drojshme të mikut tem, Mir Haxhia. E njihja ndër poezi por jo me mujt me e ravijëzu diqysh në përfytyrim. U shfaq nën degët e një peme gjysëm të zhveshur me një palë bizhama të stërpikuna me bojë vaji. Në kam kishte fut një palë këpucë të vjetra që dukej se i përdorte si për kollajllëk. I mori, pa teklif atë tufë poezishë dhe nxitoi t'i shfletonte aty, si për të shfaq interes. La një ditë kur duhej me shku me e taku e u falmeshnetëm tue ndërru dorështërngimet tona të drojshme. Se ç'u ba me poezitë ma nej nuk e mor