Albert Vataj

Falimentimi i Qipros u shmang. Bankat dhe investitorët duhet të përgjigjen. Kjo zgjidhje duhej të ishte gjetur më parë, mendon Bernd Riegert në komentin për DW. Shteti i Qipros nuk falimentoi, por Qiproja do të humbasë modelin e saj aktual të biznesit dhe do të zhytet në recesion të thellë. Mijëra vende pune në sektorin e fryrë financiar do të shkurtohen. Sektori financiar përbënte deri tani rreth gjysmën e prodhimit ekonomik të ishullit mesdhetar. Kjo i përket së kaluarës. Qeveria qipriote u përpoq gjatë, për t'i shpëtuar të gjitha bankat. Më kot. Në Qipro vijnë kohë të vështira. Me këtë deklaratë, Olli Rehn, Komisioneri i BE-së për Çështjet Financiare me siguri që ka të drejtë. Në muajt dhe vitet e ardhshëm do të bien të ardhurat tatimore dhe do të rriten shpenzimet për ndihmat sociale. Që tani mund të supozosh se nuk do të jetë i mjaftueshëm programi i ndihmës prej dhjetë miliardë dollarësh. Christine Lagarde, shefja e Fondit Monetar Ndërkombëtar, mbeti

Pwrgatiti: Albert Vataj Ai është “Atlantis” që ne kurrë nuk e njohëm. “Atlantis”, për të cilin vetëm Platoni na rrëfeu. “Atlantis” që sipërmarrje kinematografike dhe jo vetëm, u përpoqën ta përjetësojnë, duke e ngulitur në memuarin e kureshtisë së njerëzimit më shumë si një legjendë se sa si një e shkuar e varrosur nën ujë. Ky qytet kishte fatin tragjik të Atlantis, por nuk mundi të mbetej një Atlantis. Rivjen mbi sipërfaqe si Epecuen, qytet që e bëri të famshëm veç lavdia e turizmit, apokalipsi dhe sot vullnesa për t’iu rikthyer banorëve të vet. Një qytet që sot kumton trishtim dhe makth, zbraztësi dhe vetmi. Dikur një qytet që jetonte me resurset që i kishte natyra. Një qëndër me banorë të apasionuar pas peshkimit, modest në pretendime, por ambicioz për të ardhmen e tyre, të cilën do t’ia garantonte turizmi. Pikërisht atëherë kur shkëlqimi i saj qasej përnga majat, ndodhi ajo që nuk pritej. Një apokalip do të vinte për të varrosur nën ujë qytetin e Epecuen-it, dhe për të dëbu

Që nga fillimi kritika për Shekspirin ka qenë në raport sinonimi me kritikën e heronjve të tij, të cilët domosdoshmërisht paraqiten brenda kontekstit historik, social, politik dhe të imagjinuar. Heronj të njohur që vijnë në situata të veçanta. Shekspiri njohu mirë audiencën të cilës i drejtohej me karakteret e tij të çmuara. Ai solli situata aktuale të asaj kohe, duke i sprovuar vlerat sociale në të gjitha kontekstet, që në përgjithësi në teatrin Elizabetian ishin të mirëpritura për audiencën e kohës. Personazhet kryesorë i pajiste me epitete të heronjve të mëdhenj të cilët tundoheshin nga fati, fatkeqësia, vendimmarrja e gabuar, si dhe paaftësia për të shmangur veprimet e tyre të cilat gjithashtu ishin të ndërlidhura me kontekstin social. Situata të atilla ku personazhet paraqiten të motivuar, të udhëhequr nga ndjenjat dhe që veprojnë në afekt, e cila i bënë ata të duken herë si heronj të pazëvendësuar, herë injorantë që nuk arrijnë të kapin situatën në duart e tyre, siç e k

Zbulohet në Londër violina e drejtuesit të orkestrës së Titanikut, të cilët luajtën derisa gjiganti u fundos.  Të mbijetuarit e tragjedisë pranojnë se u kujtohet një bandë muzikore, e cila luante në direkun e Titanikut, ndonëse pasagjerët ngarkoheshin në barkat e shpëtimit, pasi transoqeaniku u përplas tek ajsbergu. Violina e Hartlit konsiderohej si e humbur që prej tragjedisë së vitit 1912, por shtëpia e ankandit “Henry Aldridge and Son” shprehet se e ka zbuluar instrumentin në vitin 2006 dhe se që atëherë e deri më sot ata kanë bërë testime të shumta për ta vërtetuar teorinë e tyre. “Ishte një rrugë e gjatë”, – shprehet Andre Aldridge, i cili më pas shpjegon se ajo që u ndodhi atyre ishte shumë e bukur për të qenë e vërtetë. Shtëpia e ankandit ka shpenzuar shtatë vjet dhe shumë para për të arritur një përfundim të saktë për violinën, e cila mendohet t`i ketë përkitur drejtuesit të orkestrës së Titanikut. Instrumenti është analizuar nga shumë ekspertë të qeverisë, m

Nga Ilir Karanxhi   Një farë paqartësie vërehet   në literaturën shqiptare në lidhje me personin e Aleks Tarketës nga Shqipëria dhe monumentin e tij në Duomo të Milanos. Së pari duhet sqaruar se Aleks Shqiptari   nuk ishte skluptor dhe asnjë monument nuk është ngritur për nder të tij në   katedralen e Milanos. Sipas vetë dëshmisë të Aleksit, që na trasmetohet mbi lapidar, ai u adoptua qysh në fëmini prej Françesco Sforcës (1401-1466), dukës të Milanos, në oborin e të cilit pati një karjerë të shkëlqyer ushtarake e mbeti në shërbim të kësaj familje deri në momentet e fundit të jetës së tij (23 prill 1490). Me 1478-1480 me shpenzimet e veta Aleksi ngriti një altar(monumenti) në katedralen e madhe   të atij qyteti   të cilën ja dedikon devotshmërisë të madh të tij kundrejt shën Mërisë por edhe mirënjohjes e respektit që kishte kundrejt familjes dukale Sforca. Pra një nga emigrantët shqiptarë në anën tjetër të Adriatikut që u rrit në oborin princor, tregoi aftësi të jashtëzakonës