Tirana, kjo melankolike e ndrojtur që kridhet në shi

Nga Albert Vataj

Pranvera e vonë që shtriu pendët deri në të hyrë të nëntorit dukej se nuk do të linte vjeshtën të behte në Tiranë. Ngjyrat dhe hareja që gufonte në të përditshmen e metropolit kish ndalur kohën dhe tërbuar vërshimin. Kësisoj do të zvargej deri mëngjesin e sotëm, kur dita zbardh e kredhur në një mantel gri, e rigat lozonjare të shiut turiten kërshërinë e kundrimit të qytetit nën strehën e këtij qielli lojcak.

Deri në të prekur pragun e muzgut, do derdhej kjo pamje në kureshtinë e jetës në këtë qytet zhurmëshumë. Dhe sapo ngre siparin, e brof në mbrëmesoren beftë që laget e shamaton nën zë, kumton, Tirana në shi. Kjo ngasje përngjason një gjendjeje të gjurmuar nga paniku, nga nevoja për t’ia mabathur, nga domosdoja për të zgjuar brenda ritmit të kryeqytetit pulsin e një vrulli të tjetërllojtë. Ngado që përlan me shikim, ngjyra e murrme në të zi, nderet si një pelerinë e vjetër. Strehët dhe zogjt kullojnë, duke mbartur mbi vete lajmësin e ardhjes së vjeshtës, behjses së shirave, kësaj zoritje të përditshmërisë së qytetit.

Njerëzit struken nën çadra dhe petkat e vjeshtës, siç struken skutave pritanakët dhe udhëhumburit, lupsarët dhe barbonët. Troku i litarëve të shikut mbi syprinën e paformë përpiqet t’i ngjajë një melodie që zgjon prej përjetimeve të thella, ose i kredh në më të thella, melankolikët. Në kryqëzime semaforët luajnë me nervat e vërshimit pafre. Tavolinat braktisura të bareve përcjellin një natyrë morte. Një ndjenjë trishtimi të amullt përcjell kurrizi i përthyer i kortezhit që gjarpëron turravrap rrugëve. Në sheshe makinat i gërmushën asfaltit, siç qaset të shfrejë nën zë zemëratën e vet këmbët në këpucët që futin ujë. Neonet vajtojnë një dritë pikëlluese, duke shquar siluetat e ikanakëve që fugojnë papushim. Veç këngës monotone të shiut dhe fërgëllimit të gomave të makinës, asnjë zë tjetër nuk pipëtin në këtë panoramë të mrrylët mbrëmjeje në Tiranë.

Përtej xhamave të dyqaneve, makinave dhe syzeve “ca pika shiu ranë mbi qelq” janë vetçse një kujtim i vagullt poetik, një mbamendje lirike që njom siluetat që nxijnë çdo çast e më tepër, kumtimit të këtij muzgu.