"Londër 2012", magjia që zbret nga Olimpi

Nga Albert Vataj

Madhwshtore. E jashtëzakonshme. Ishte një paraqitje që të magjepste. Hapje dhe mbyllje e Lojrave të 30-ta Olimpike të papara ndonjëherë. Kaq të jashtëzakonshme mund të kenë qenë vetëm në Greqinë antike, 3000 vjet më parë, atëherë kur bota linddte një prej manifestimeve më të veçanta, atëherë kur individi tregonte se deri ku mund të mund të mbërrijë njeriu. Londër 2012 ishin jo vetëm Lojërat Olimpike më të jashtëzakonshme, ata mbartin në vetvete një solidaritet i multikulturave dhe multiracave, që shprehet me një sportivitet, kurrkund tjetër, e kurrqysh tjetër vetëm në sport. Bota tregon se ende ka shpresë se mund të bashkëjetohet në këtë tokë të përbashkët, nën këtë qiell të përbashkët, anipse me ngjyra, gjuhë, tradita, zakone dhe kultura të ndryshme. Londër 2012 ishte një manifestim i mrekullueshëm i sfidës dhe triumfit, i përpjekjeve dhe ngjadhnjimit. Londra, kryeqyteti i Britanisë së Madhe, me hapjen, zhvillimin, dhe mbylljen e këtyre Lojrave Olimpike vendosi një standard të ri në trajtimin e kësaj pjesëmarrje, nga individ dhe shtete. Ishte një leksion që jepet në auditorin e organizatorëve të shkuar dhe atyre që do të vijnë, ishte një model që u dëshmohet dhe ofrohet të gjithëve. Vetë organizimi i këtyre Lojrave, hapja dhe mbyllja e tyre janë një medalje e artë që meriton të shndrijë në kraharorin e Londrës, kryeqytetit të botës olimpike. Një triumf i muzikës british, një dj set madhështor që bëri të kërcejnë 80 mijë spektatorë dhe mijëra atletë të 204 vendeve të pranishme në Lojëra, të përzier në një festë pa fund, mes hedhjeve, diskotekave, parukeve shumëngjyrëshe dhe ekzibicionit të medaljeve. Një emocion në rritje, që u duk sikur gjeti paqe në çastin kur u fik flaka, por papritur janë shfaqur Who dhe kanë ngacmuar Baba O’Riley, Tommy dhe My Generation. Një ceremoni e parezistueshme, historike, tek e cila nuk ka asistuar mbretëresha, që mbeti në rezidencën Balmoral, duke lënë aty princin Harry. Londra ka bërë kështu një udhëtim muzikor të paprecedent në historinë e Olimpikeve. Annie Lennox është shfaqur në bordin e një anijeje fantazmë, e shoqëruar nga dhjetëra balerina me kostum të shek. shtatëqind, George Michael këndon Freedom, por edhe Kinks, Madness, Stomp në skenë. Zëri sensual i Emeli Sandé dhe Spice Girls, në sfond motive nga Beatles, Queen, Kate Bush, David Bowie, Bee Gees, Who (emocionues përjetimi i Kaiser Chiefs, i shoqëruar nga dhjetëra Harley Davidson). Yoko Ono në tribunë me syzet e zeza karakteristike ka parë në skenën e madhe John Lennon të intonojë Imagine dhe ajo pranë tij në ditët e lumtura. Fëmijët që këndonin apo bënin sikur i binin notave të këngës së burrit të saj, qenë një mesazh shprese, të ardhmeje, që askush s’mund ta ndalë. Siç nuk mund të mos vihen lidhje mes brezash, 21-vjeçari Ed Sheeran këndon ‘Wish you were here’ në krah të Nick Mason, bateristit të Pink Floyd dhe Mike Rutherford, themelues i Genesis. Apo Russell Brand mbi një autobus që interpreton ‘I am the ëalrus dei Beatles’. Një pasuri emocionesh, të vështira për t’i mbledhur. As Rio De Janiero nuk ka mbetur pas, duke ndërprerë Stadiumin Olimpik me një spektakël samba, ku kryebashkiaku i Londrës, Boris Johnson i lë stafetën kolegut brazilian, Eduardo Paes, i shoqëruar nga Pelè. Një miliardë spektatorë ka pasur kur nisi countdoën i ceremonisë me koreograf Kim Gavin. Një Londër rush hour, profili i City, i London Eye, më pas Winston Churchill, i personalizuar nga Timothy Spall (aktor tek Harry Potter), që thërret lartësinë e tij Harry dhe presidentin e Cio Jacques Rogge. Nga ai moment një shok i paparë ndonjëherë me goditje skenike të vazhdueshme, një nga të shumtat mbërritja edhe e Kate Moss dhe Naomi Cambell nën ritmet e Fashion të David Boëie dhe pesë Spice Girls, që zbresin nga taksi tipike londineze për të kënduar edhe një herë Wanna Be. Rolls Royce kanë hapur rrugën për një trio përrallore; Jesse J, Tinie Tempah dhe Taio Cruz, muzikë comerciale dhe hip hop, drejtuar dhe miksuar nga Fatboy Slim.

Pastaj pjesa britanike e komicitetit, nga miti Monty Python me Always Look at the Bright Side of Life dhe murgeshat mbi patina. Rituali klasik i fikjes së flakës olimpike më në fund është shoqëruar nga ekzibicioni i Take That.

E paharrueshmja Londër, në fund nuk na ka lënë vetëm Bolt dhe Rudisha, por edhe një Woodstock për tre orë. Me ologramën e Freddy Mercury-t, që ende flakëron stadiumin dhe Brian May që ndjek këngëtarin e tij me një solo. Sikur të ishte ende gjallë, në Olimpike kjo pati mundësi të ndodhte.

Një magji e tillë e shpërfaqur në “Londër 2012” vetëm nga Olimpi i perëndive mund të zbresë dhe të pushtojë mbamendjen tonë, pasionet tona për sportin, vitalitetin tonë për t’u përballur me sfidat e për të hyjnizuar trofetë, vullnesën tonë të shenjtëruar njerëzore për të shprehur sportin si filozofi e bashkëjetesës në një botë të njëjtë, me gjuhë, ngjyrë dhe racë të ndryshëm.