Eva Alikaj: Ambicia ime artistike jashtë Shqipërisë, suksesi i djalit tim
Orkestra Simfonike e
RTSH-së ju rikthen në skenën shqiptare me një projekt mjaft të veçantë, siç
është ai i prezantueses. Si ndiheni në këtë rol?
Jam edhe unë vetë kurioze se si do të shkojë koncerti. Ka
qenë në fakt, një dëshirë e kahershme për të prezantuar një koncert ose një
festival dhe aq më tepër një koncert të muzikës klasike. Personalisht, muzika
klasike më tërheq shumë edhe për faktin se djali im është muzikant. Kur gjatë
kohës ndjek fëmijën tënd, natyrisht që fillon e edukohesh më tepër dhe fillon
dhe shijon më tepër! Ideja për të prezantuar çeljen e stinës koncertore të
RTSH-së, ka qenë e David Tukiçit, ku rastësisht u takuam në një koncert dhe më
shprehu këtë projekt në rolin e prezantueses. Në fakt ishte një e papritur,
edhe pse si ide më pëlqeu, sepse më ngacmonte një nga ëndrrat e mija që i kanë
pasur shumë vajza të reja. Në fakt, këtë propozim nuk e mora dhe shumë
seriozisht, kur vetëm para një jave David Tukiçi më telefoni dhe më tha se
çelet stina koncertore e Orkestrës së RTSH-së. Natyrisht që ftesën e pranova me
kënaqësi edhe pse nuk pretendoj të bëj çudira, pasi unë jam aktore. Por, në
vetvete kam një kënaqësi dhe kuriozitet dhe më duket si një aventurë e vogël,
që jo rrallë të bie në dorë.
Një rikthim në skenë
jo si aktore, por si prezantuese, mund të cilësohet një sfidë për ju?
Pa diskutim që është një sfidë. Unë do të përpiqem të ngelem
tek ujërat e mija, të jem e natyrshme dhe modeste. Merita e këtij koncerti i
takon Orkestrës Simfonike, edhe pse unë kam një pjesë të vogël dhe patjetër, që
i jap më tepër ngjyrë këtij koncerti.
Duke qenë një nënë e
një violinisti të talentuar, besoj se jeni dhe pjesë e atij publiku që jeni
prezent në çdo koncert. Si janë raportet tuaja me djalin?
Tani bëj pjesë tek ai publik që nuk shkoj shpesh në
koncerte, pasi djali është më i pavarur, por gjithmonë jam në kontakt. Mund të
them se djali momentalisht studion në vitin e parë në Universitetin e Vjenës.
Mund ta them pa modesti, jo se është djali im, ai tashmë është një talent i
lindur, pasi të gjithë pedagogët që e ndjekin, e kanë pohuar këtë fakt. Në këtë
moment, jam në një pozicion të tërhequr, sepse është dëshira e tij që të ecë
vetë, pa ndihmën e askujt.
Si e priti lajmin, që
ju do të jeni pjesë e një koncerti simfonik?
U gëzua shumë dhe për faktin se David Tukiçi tha se, “Nëse
ai është vërtet kaq i talentuar, unë do ta ftoj në skenën shqiptare vitin që
vjen”. Kultura muzikore që ka studiuar, më ka bërë dhe mua të jem një fanatike
e kompozitorëve si; Shtraus Junior, Shubert, Shumann apo kompozitori Erich Wolfgang
Korngold, një pjesë e të cilit është quajtur “Straussiana”, e cila në Shqipëri është
premierë. Muzika klasike është art elitar, është një fat që tashmë jam bërë
pjesë e kësaj sfide dhe përvoje të re për mua. Në Vjenë shkoj në shfaqjet e teatrove
të ndryshme, por kjo nuk ma heq aspak dëshirën për të parë edhe operat, që
shfaqen në TOB. Me ardhjen në Tiranë, pata fatin të shikoj operën “Toska”, e
cila më pëlqeu shumë dhe më vjen shumë mirë që publiku shqiptar është aq i
kultivuar, me gjithë mundësit shumë më të pakta që janë këtu.
Me çfarë po merreni
momentalisht?
Rastësisht brenda një jave më erdhi propozimi i dy filmave,
njëri ishte komedi, ndonëse prej vitesh ka qenë heshtje, papritur më erdhën dy
filma. E lexova skenarin e filmit komedi dhe roli nuk më përshtatej edhe pse prej
vitesh kam dashur t’i rikthehem një komedie. Kurse rolin në filmin “Amaneti” të
Namik Ajazit e pranova, pasi është një rol shumë i bukur dhe shumë i vështirë, ndonëse
është tepër dramatik dhe siç thash do ma kishte më tepër enda një komedi, sepse
edhe njerëzit kanë nevojë të qeshin më shumë sesa të qajnë. Edhe pse ka shumë
vite që nuk luaj në film, për mua është një kënaqësi e madhe edhe për faktin se
publiku më do, po mbi të gjitha është një film shqiptar. Me shumë interes është
në këtë film dhe fakti që operatori i filmit, është Nino Celeste, operatori
italian i serialit italian “La Piovra 1” i Damiano Damianit në mos gaboj, gjithashtu
grimierja është italiane dhe komplet stafi, është shumë simpatik. Deri tani, di
që një nga partnerët e mi kryesorë është Amosi, një djalë që siç thonë, është shumë
i talentuar, pasi është djalë i një aktoreje aq të talentuar si Yllka Mujo.
Shpresoj që publiku të arrijë të kënaqet me lojën tonë.
Cila ishte arsyeja
pse u larguat nga Shqipëria, mos ndoshta nuk ishit e plotësuar artistikisht?
Nuk jam larguar asnjëherë përfundimisht nga Shqipëria! Fakti
e tregon që jam këtu. Përsa i përket plotësimit artistik, kam qenë dhe do të
jem vetëm në Shqipëri e plotësuar. Asnjëherë nuk kam patur ambicie të bëj karrierë
jashtë shtetit, asnjëherë, pavarësisht nga pjesëmarrjet e herë pas hershme. Ambicia
ime artistike jashtë Shqipërisë, ka qenë suksesi i djalit tim. Skena e teatrit
dhe ekrani i kinemasë shqiptare, më kanë plotësuar dhe do të më plotësojnë gjatë
gjithë kohës.
Ekranit shqiptar i
keni munguar prej kohësh. Mendoni se do të jepni maksimumin tuaj në këtë film?
Nuk them që është një rol që nuk diskutohet! Nëse në fillim
e lexoj skenarin dhe e shikoj që roli më përshtatet dhe mund ta realizoj, nuk
shikoj vështirësi. Në këtë rol do të jap gjithçka dhe do përpiqem ta justifikoj
çdo gjë që pritet, si nga autorët e filmit dhe sidomos nga publiku.
Si e kujtoni komedinë
“Pallati 176”. Kur e shikoni ndjeni nostalgji për këtë shfaqje, që edhe sot
publiku e adhuron?
Ndonëse e shoh rrallë, më pëlqen shumë dhe është vërtetë e
goditur! Kur e shikoj më kalojnë në mendje të gjitha momentet mbrapa skene dhe çdo
detaj që kemi kaluar në kohën e provave deri në ditën e premierës. Tani pas kaq
kohësh, mund të them se ne kemi qenë aktorë të frymëzuar dhe punonim me një
pasion të jashtëzakonshëm, i cili na është shpërblyer me dashurinë dhe kënaqësinë
e jashtëzakonshme që pati publiku, vite e vite me radhë. Pas kaq vitesh, jam e
lumtur që i kemi bërë të qeshin dhe të harrojnë vuajtjet.
Mendoni që në një të
ardhme të afërt t’i ktheheni teatrit të komedisë?
Patjetër, nëse do të kem oferta, pse jo! Më pëlqen shumë
komedia dhe mendoj që nuk luaj keq në këtë zhanër.
Po përsa i përket
teatrit, keni menduar të jeni prezente më shpesh?
Në fillim të sezonit artistik në Teatrin Kombëtar, janë bërë
audicionet për kastin me një regjisor amerikan për veprën “Ëndrra e një nate
vere”. Nuk pata fatin të isha këtu në atë moment për arsye shëndetësore, edhe
pse do kisha dëshirë të luaja në teatër, aq më tepër se ishte një Shekspir.
Fakti që regjisori i kësaj vepre është amerikan, mua nuk më intereson kaq shumë,
pasi më pëlqen bashkëpunimi me regjisorët shqiptarë, pasi e kam shuar këtë
kureshtje, jashtë Shqipërie. Sidoqoftë, do të ishte një përvojë e mirë.
Si e shikoni sot
zhvillimin e teatrit dhe kinematografisë shqiptare pas kaq vitesh?
Personalisht, unë nuk ndjej atë frymëzim që kam ndjerë më
parë dhe për këtë, më vjen keq! Unë nuk mund të gjykoj, ndoshta me objektivitet,
por një mikesha ime që ka qenë e pasionuar pas teatrit, para ca kohësh më tha “Teatri
nuk është në stadin kur ju interpretonit në skenë. Shumë pak herë e
frekuentoj”. Teatrit i ka humbur magjia edhe pse arsyet duhet të jenë të
ndryshme dhe nuk më pëlqen t’i komentoj. Për momentin, teatri nuk është në
lulëzimin e tij, por shpresoj shumë të jetë një fazë kalimtare.
Galeria e
personazheve tuaja, tashmë evidentohen edhe nga publiku. Kë do të veçonit si më
mbresëlënësin gjatë këtyre viteve karrierë?
Përsëri do të ndalem tek roli im i parë, tek filmi “Njeriu i
mirë”. Për mua ai film në atë kohë ishte një magji edhe për faktin se isha
shumë e re, për faktin se roli m’u përshtat shumë, një fakt tjetër që ishte
Vangjush Furxhiu. Filmi u vlerësua me çmim të parë. Unë e quaj veten me fat që
kam luajtur përkrah ikonave të filmit shqiptar dhe teatrit në atë periudhë dhe
më vjen keq për aktorët që nuk ju jepet asnjë mundësi. Ndërkaq, role të tjera që
më kujtojnë shumë nostalgji, janë roli në filmin “Treni niset 7 pa pesë”, i
riparë nga një këndvështrim mund të them se është një rol i realizuar mjaft mirë.
Një tjetër rol, është ai i Zhulietës, ndonëse nuk ka qenë një ndër rolet e mia
të preferuara, më pëlqen. Një rol i rëndësishëm është për mua edhe roli i Martës
tek “Kush ka frikë nga Virginia Wolf”. Ajo që mund të them në këto momente të
karrierës sime artistike është; të gjitha rolet që kam interpretuar, i kam
punuar me shumë dashuri dhe jam përpjekur t’iu jap jetë, duke rrëmbyer
duartrokitjet e publikut. Një publik, i cili nuk më le asnjëherë në baltë.
Izaura Ndoj
Comments
Post a Comment