Albert Vataj

Albert Vataj Në çdo moment ti ndrydhësh nën peshën e rand dhe hijen e një “mali që s’bzan”, e grushti jot i mëshirshëm tuj u shtërngu mëdyshjesh, hezitimesh..., shpërbahet. Zani jot ndryshët nën qiellin e zotave, si nën thundrën e nënshtrimit, e ti mblidhesh në Zotin tand sublim, e Ai në ty struket tuj mru tharmin e nji kushtrimi që kërkon qiell me fluturu. Njeriu nuk rritet nga poshtë nalt, por nga brenda-jashtë. Ky asht kushti themelor i tana lirive në jetë. Shkëndia që përban jetën tonë të vetvetishme duhet me bashku dy anët e hendekut të mosdakordësive dhe të hidhet nga njëni skaj në tjetrin. Kështu, për një moment kundrojmë botën se si na shfaqet nën një vetëtimë. Kësisoj, ”Njerëzit bëhen të këqinj dhe fajtor sepse flasin dhe veprojnë pa parashikuar pasojat. Ata janë somnambul jo keqbërës”. Ëndrra për të shkatërruar të keqen është vetëm pasqyrim i ndjenjës së dëshpërimit që vjen nga humbja e besimit. Të zhytesh brenda vetes nuk don me than të kridhesh në pavetëdije, t

Nga Albert Vataj Kur veten e lëmë të përzihet në shtjellën e pasioneve të unit, pjesë prej saj copëzohen, ndërsa ajo përpihet e tëra në këtë lëndë të errët e kudërbuese. Sakaq e gjejmë pjesë prej nesh të hedhur në një humbëtirë, trajtash dhe ngjyresash të përçudme. Hetojmë se pakgjë ka mbetur ndër ne, si kreatur mishi dhe shpirti. Anipse një yshtje na zbon me ngulm për të davaritur këtë realitet absurd, pakgjë pranon të bindet në rrugën e kthimit.   Pendesa, si një vetëdije e epërme e virtytit, nis e na gërryen. Rrëzohemi nën peshën e rëndë që kemi hedhur mbi supe. Hiqemi zvarrë. Ngulim gjunjtë në dyshemenë e pamundësisë dhe altaret na shpërbehen, duke rikthyer pamundësinë për të besuar në diçka që thërret së brendshmi për ndihmë. Vetvetja na bëhet gjithnjë e më e huaj në këtë grumbull mishi dhe balte që na është ngjitur nga pas dhe na përndjek si një hije. Provojmë të ngrihemi, por përbrenda një bosh i thellë na rëndon. Sakaq ngasemi të përshkohemi prej një britme, si prej

Intervistoi: Yllka Selita Për herën e parë në Shqipëri,organizohet një projekt artistik e kulturor dedikuar konkretisht familjeve shqiptare e të huaja gjatë muajve të pushimeve në bregdetin shqiptar. Kantautori Gjergj Leka dhe stafi i tij në bashkëpunim me një resort në qytetin bregdetar të Vlorës, janë ideatorët e këtij projekti origjinal. FAMILY PROJECT ka për qellim edukimin muzikor-artistik të fëmijëve si dhe të rriturve gjatë qëndrimit në zonat turistike shqiptare, në një intervistë për suplementin “Summer Time” Gjergji tregon disa hollësira në lidhje me këtë projekt dhe me krijimtarinë e tij si kantautor. Si lindi ideja e këtij projekti? Ideja e projektit lindi natyrshëm duke parë përpjekjet e mëdha që po bëhen në Shqipëri nga shteti dhe subjektet private për zhvillimin e turizmit në vend. Edhe pse kohët e fundit strukturat turistike janë përmirësuar, sidomos në jug, mungojnë shërbimet ndihmëse të domosdoshme në këto struktura. Një nga këto shërbime dedikuar pushue

Bluja e errët e qiellit të natës në qetësinë pluskuese të reve, gjithkah të bardha, ndërsa përqark hënës – të kaltëreme. Përqëndrohesh dhe – as retë lëvizin – as hëna lundron, por bri saj, bashkë me të pikon loti i artë i një ylli: hëna lundron prajshëm lartësish të paskaja dhe e merr me vete gjithë e më lart këtë yll. Ajo shtrihet brinjazi në pezulin e çelur të dritares: me kryet anuar këqyr lart – koka i endet rrotull nga lëvizja e qiellit. Ai qëndron në gjunjët e saj. - Çfarë ngjyre është kjo? Nuk mund ta përcaktoj dot! Po ju, Tolja, mundeni? - Për çfarë ngjyre, Kisa? - Mos më thërrisni më kështu, njëqind herë ju kam thënë. . . - Si urdhëroni, Ksenia Andrejeva. - E kam fjalën për këtë qiell ndërmjet resh. Çfarë ngjyre mahnitëse! Dhe e tmerrshme dhe magjepsëse. Me të vërtetë qiellore, se në tokë të tillë nuk ka. Thuajse smerald. - Përderisa është në qiell, sigurisht që qiellore është. Vetëmse smerald ç’ne? Dhe ç’do të thotë smerald? Kurrë gjallë s’më kanë

Instituti i studimeve dhe Pasojave të Krimeve të Komunizmit në Shqipëri ka vendosur që punën e tij te publiku ta prezantojë nëpërmjet botimeve të disa librave. Për këtë vit kanë qenë 10 botime të reja, nga 100 botime që ndodhen në arkivin e këtij instituti. Instituti i studimeve dhe Pasojave të Krimeve të Komunizmit në Shqipëri ka vendosur që punën e tij te publiku ta prezantojë nëpërmjet botimeve të disa librave. Për këtë vit kanë qenë 10 botime të reja, nga 100 botime që ndodhen në arkivin e këtij instituti. Disa nga botimet që kanë prezantuar këto dy vjet lexuesit janë “Fjalori enciklopedik i ish-viktimave të krimeve të komunizmit”, “Asgjësimi i fesë dhe konfiskimit të pronës dhe arit në Shqipëri gjatë komunizmit”, “Kalvari i grave në burgjet komunizmit” nga Fatbardha Saraçit Mulleti. Kurse Uran Butka sjell librin “Kryengritjet e para kundër komuniste”. Është një libër në të cilin pleksen në mënyrë sistematike dokumentet, urdhrat e shtetit etj. Leka Ndoja sjell botimin

Nga Express  |  19 Qershor 2013 15:55 Madhësia e tekstit: A A A Romani “Të gjallë dhe të vdekur” përmban gjithçka që duhet të ketë një roman; të vërtetën, të bukurën, tronditësen, qartësinë dhe shijen e mirë të asaj që kritika anglosaksone e quan natural storyteller. Skandali i zhvarrimit të eshtrave në Kosinë të Përmetit, me pretekstin se ishin të ushtarëve grekë të rënë në luftë, është bërë së fundmi edhe subjekt i një romani. Pas filmit të regjisorit Edmond Budina, i cili tallet me historinë qesharake që përfshijnë personazhet si prifti apo banorët e fshatit që kanë nxjerrë në ankand eshtrat e të parëve në shkëmbim të milionave, shkrimtari Nasi Lera rimerr këtë ngjarje për të trajtuar dhe zbërthyer karaktere njerëzore përmes dy personazheve kryesore: gjyshit dhe nipit, të cilët direkt ose indirekt janë protagonistë të asaj çfarë ndodh në varret e fshatit. Ky është thelbi romanit të ri të shkrimtarit Nasi Lera, titulluar “Të gjallë dhe të vdekur”. Sipas shkrim

E ka kaluar shekullin që kur në Shkodër u pa të lëvizte rrugëve të saj, sa me kalldrëm e sa gjithë pluhur, një i huaj me një mjet që s'e kishte parë asnjë vendali i padalë jashtë shtetit. Kalendari fiksonte vitin 1907. Ai qe konsulli i nderit i Suedisë, ndaj edhe kush e dëgjoi, u dynd andej nga rruga kryesore ku ai lëvizte që ta shihte me sy atë mjet që ecte mbi dy rrota pa u tërhequr nga kafshët. Me kaq, kurioziteti u shua, po s'u shua lakmia për ta pasur një mjet të tillë udhëtimi dhe kush qe më i kamur e më i dalë jashtë Shqipërisë, nuk ngurroi të sillte biçikleta të markave të ndryshme, më së shumti italiane. Por në kuadrin historik na duhet të përmendim edhe një foto të dy burrave me biçikleta, të nxjerrë nga fototeka "Marubi" e vitit 1897, me veshje kombëtare shqiptare, por që nuk janë të evidentuar se kush janë për t'i dhënë më vërtetësi kohore asaj. Fillimisht biçikleta në qytetin tonë u quajt "Velisipet", por edhe dyrrotullake. Shkod