Mrekullia e të qenit i dashuruar, mgjia e fjalës së përkorë

Nga Albert Vataj

Shumë nga ne e shohin mundësinë e të shprehurit të dashurisë si një libër që do të lexonim, si telefonatën që kemi për të bërë, si letrën që, heret a vonë, dëshirojmë ta shkruajmë. Dëshira jonë është e sinqertë, qëllimet tona janë të mrekulluesheme, por gjithnjë janë të vlefshme arsyet për të mos i kthyer në veprim. Ndoshta nuk është çasti i duhur, nuk kemi humorin e përshtatshëm, kemi gjëra më të rëndësishme për të bërë, planetet nuk parashikojnë gëzim dhe mbarësi, çdo justifikim është i mirë. Kështu ditën tona, në vend të dashurisë për të cilën këmi kaq shumë nevojë, shtyhen dhe rastet humbasin. Ka gjëra që kurrë nuk duhet lënë për nesër. Një fëmijë që vrapon drejt nesh për ta përqafuar apo për ta lavdëruar me shumë dashamirësi, ka nevojë një çast, për një përkëdhelje të tillë, jo kur na vjen për mbar neve. Një mik që ka nevojë të vendos kokën në supin tuaj për të qarë, nuk mund të presë një kohë tjetër. Një i dashuruar që kërkon patjetër të sigurohet me logjikë, nuk mund të kthehet mbrapsht për shumë arsye. 

Dashuria është një detyrë që kërkon praninë tonë sa herë që ka nevojë për ne. Prirja që kemi, se mund të jetë një çast më i përshtatshëm për të dashuruar, ka çuar shumë njerëz në një jetë të mjeruar dhe me shumë ankime.

Gjithmonë dëgjojmë të flitet për dashuri pa kushte. Tashmë është bërë prirje e përgjithshme që dashnorët të krijojnë sigurinë midis tyre se dashurohen “pa kushte”. E megjithatë shumë shpejtë zbulojnë se është shumë e vështirë të vendosin rregullat e nevojshme për të dashuruar pa kushte.

Në fakt, ekziston një kusht i pamohueshëm për t’ia dalë mbanë të dashurohesh me dikë. Ky kusht është: të vazhdosh të rritesh si një entitet individual dhe i pavarur, i ndarë nga ne. Në qoftë se për një çast na shkon në mend që ta pengojmë të rritet, duhet ta analizojmë dashurinë tonë, me kujdes dhe pa asnjë vonese dhe ndikim. Jo vetëm duhet ta respektojmë domosdoshmërinë e rritjes të njeriut që dashurojmë, por duhet ta përkrahim edhe kur rrezikojmë ta humbasim. Duket një mospërputhje ironike, por është e vërtetë. Vetëm duke vazhduar të rriten veç e veç, individët e veçantë mund të ushqejnë shpresën për tu rritur dhe së bashku.

Megjithëse në jetë nuk ka shpërblim më të mirë se sa të dashurosh dhe të jesh i dashuruar, rrallëherë ndodh të gjejmë në shkallë të lartë në listën e aspiratave njerëzore. Në përgjithësi, fama, paraja, pronat janë bërë objekte më shumë të dëshiruara, sepse gabimisht mendojmë se nëse kemi sukses në këtë fushë, dashuria me patjetër do të na trokasë vetë në derë.

Asgjë nuk mund të jetë më larg të vërtetës. Shpesh ndodh që dëshirat tona të mos përputhen me atë që është me e mirë për ne. Padyshim që kënaqësitë materiale dhe përkëdheljet e çastit janë fitore, por duhet të jemi aq të mençur sa të ndjekim rrugën që sigurojnë lumturinë dhe plotësojnë dashurinë. Kur ndjehemi të shpërblyer nga dashuria, në fillojmë të pushtohemi nga një ndjenjë paqeje e sinqertë, nga një ndjenjë sigurie e kënaqësie. Një ndjesi që nuk pëson dallgëzime sipas tendencave të çastit. Një marrëdhënie e qëndrueshme dashurie i dedikohet pasurisë së intimitetit që mbijeton në kënaqësitë më ekzaltuese.