E shkumja

Ajo që vagullima vegimesh

ka strukun Brenda nesh.

Ajo kohë që na endi si pëlhurë Penelope

Kujtuam se u bitis,

Atëherë,

Asokohe kur na behu papritmas e sotme,

E përgjithmonshme.

Ani pse askurrë kokën mbrapa s’e kthyem.

Gjinjt e nans rrëmojmë në etjen tonë përjargse,

N’dakikun e zjarmeve qi na shpuzitn ndër kurm.

Bëlbëzimin e përçurrjeve në shpërgaj

Stepjeve tona për të thanë diçka që se thamë

E askurrë s’do ta thona, na brof vrik.

Vajin nga syt pa dritëvagëllyese

Dritave që bahen gjithnji e ma verbuse

na mylmen dëshirën për horizontet

rrethrrotullive qi jesin t’pambrritshme.

T’tana gjendjet që kalëruam në zvargien tonë

Shkepimeve të rëndjes pa mbrritje

I vjelim për fruta të pamundësisë.

S’ka të sotme tjetër për ne

Veç frushullimave në krahëror na asht

Aja që kujtuam se e hedhëm pas shpine.

Gjarpën qi rikthehet në lkurën e vjetër, jena

Gjithnji e ma kruspull bahena

Tuj prit nan nji rras guri

Prarimin e këtij zhegu