Johan Wolfgang von Goethe_Fausti

Pyll e shpellë

Fausti (vetëm)

Fausti:

O shpirt sublim, m’i dhe, m’i dhe të gjitha

Çka t’kam kërkue. Jo, kot, ti nuk u ktheve

Kah unë fytyrën tande flakë. M’ke lshue

Për mbretëni natyrën madhështore,

M’dhe forcën ta shijoj, e ta gëzoj.

Jo t’rrij e ta sodis me ftohtësi,

Por t’zhys shikimin n’gjinë e saj të thellë,

Sikur në parzmin e nji miku të dashtun.

Më sjell përpara vargun e pamatur

Të t’gjallëve, e më mëson të shikoj vllazën

Ndër shkurre t’qeta, n’ajër e në ujë.

E kur në pyll rreh e gjimon stuhia

Pishat vigane tue i hedhë përdhe,

Qi shkrepen me rrapllimë me trungjet fqinj,

E nga gjama e asaj ramje ushtojnë malet,

Ti m’prin e m’çon te shpella mâ e sigurtë

E më zbulon vetveten; at’herë shof

Visare qi rrinë mshehë në parzmin tim.

Përpara syve t’mij at’herë e kthjell

Ngrihet hana në qiell, e gjatë shkambijsh,

Përmbi kaçuba t’njoma, enden hijet

Veshun n’argjend t’nji kohe t’perendueme,

Qi zbusin t’vranten andje të mejtimit.

Ah, kurrë njeriu s’do mbërrijë përsosmërinë.

Tash po e kuptoj. Ti më ke dhanë se bashku

Me andjet qi m’afrojnë te Perënditë

Nji shok, nga i cili un s’shkëputem dot,

e qi, poshtnues e i akullt më përulë

para syve t’mij e me nji fjalë

m’i hedh n’asgjâ t’gjithë dhuratat tueja.

Ka ndezë ai n’parzmin tim nji zjarr mizor,

Qi më tërheq kah t’bukurat vegime.

Kështu kaloj nga nji didhirë ndër gzime

E n’mes gëzimesh m’përvlon dëshira.

(Mefistofeli hyn)

Mefistofeli:

Si nuk u ngope me ket jetë krejt bosh,

E je i kënaqun larg andjeve t’tana?

S’po them se âsht gjâ e keqe ta provosh

Nji herë, kur fluturon në tjera gjana.

Fausti:

Të bajsh diçka mâ t’mirë kishte me m’kande,

Se me trazue qetsinë ku ra un kam.

Mefistofeli:

Mirë, mirë; me qejf të la n’qetësinë tande;

Po s’e za besë se e ke tamam.

Me ‘j shok të vrazhdë, të çmendun si je ti,

Ndonji gjâ t’madhe s’jam tue bjerrë.

Ja, ditë për ditë me duert plot po vi,

Por çka i pëlqen zotnisë un kurrsesi

S’po mundem, sado lodhem, me ia nxjerrë.

Fausti:

Kështu ky flet gjithmonë. Më breu

Për t’gjallë e don t’ia dijë për nder.

Mefistofeli:

Po ti, o i shkreti bir i këtij dheu,

A mund t’jetosh pa mue nji herë?

N’rrëmujë t’imagjinatës, qi t’rrëmbeu,

Un t’erdha vrik në ndihmë;

Sikur t’mos isha un at’hera, heu,

Sa shpejt nga gjithë kjo botë do t’ishe fshimë!

Pse shpellash e në këto t’çame shkëmbinjsh

Posi nji buf i strukun t’rrish?

E si thithlopë surbon ushqimin tand

l’myshqesh të ndytë, ligatash an’ e kand?

Argëtim i bukur ky, për besë,

Përsri fillon doktori kryet të qesë.

Fausti:

A e kupton vallë çfarë force fiton jeta

Ime, tue u endë këso vendesh të shkreta?

Po ta kuptoje ket mirë

Ti, si nji Djall, s’do m’leje n’kaq endirë.

Mefistofeli:

Andje, me të vërtetë mbitokësore!

Të rrish natën me vesë visesh malore

e qiell e tokë n’ekstazë t’përfshish,

të fryhesh sa t’arrish në kulm hyjnish,

me flakë t’i futesh n’thelb të rruzullimit,

t’kalosh në shpirt gjashtë ditët e krijimit.

Të hapesh tan hare në gjithësinë,

Të çvishesh nga çkado qi ban njerinë,

E në fund të naltit intuicion

T’i japësh fund...

(me nji gjest) se as fjalët s’po më vinë.

Fausti:

Ptyh, faqezi!

Mefistofeli:

Nuk të pëlqen, e di

prandaj ma hjedh n’fytyrë ket: faqezi!

S’u dashka ta ndigjojnë të pastrit veshë

Çka çon zemrat e pastra aq fort peshë.

Po un t’uroj veten të rrejsh

Herë pas here e kënaqsi të gjejsh.

Mjerisht kjo t’mban vetëm nji çikë

Se persri flakesh gjetiu.

E n’kjoftë se vazhdon kshtu ti vetvetiu

Do bijsh në marrëzi, ngatërrim e frikë.

Mjaft për tashti. Dashnorja t’âsht ndrye mbrendë,

Veç terr e mjegull shef me sy,

Natë-ditë t’kujton, âsht tue u çmendë,

Kaq fort po digjet flakë për ty.

Dikur dashnija jote qe e furishme

Si prure ku ujt e borës krejt ka ra,

Ti ja ke derdhë n’zemrën e saj të ndijshme

E prroni yt âsht tha.

Ma mirë se sa t’mbretërojë n’kto vise t’thata

Do t’bante, them, zotnija jote

Sikur asaj te kryet t’i shkonte,

Se shumë po vuen, e ngrata.

I duket dita pa mbarim e gjatë;

N’dritare rrin, retë vren me kokën jashtë

Tue u endë mbi ledhe të qytetit t’lashtë.

“Të kishe ah, t’nji zogu krahtë!”

Gjith ditën kndon der në mesnatë.ndonjiherë âsht në gzim, por t’shumtën e trishtuese.

Befas i derdhen mollzash lot të ngrohët,

Mandej sikur qetohet,

Gjithmonë e ke veç t’dashunueme.

Fausti:

Gjarpën, gjarpën i ndytë!

Përktheu Pashko Gjeçi