Kavafis, poeti me udhë të ndalur

Konstantin apo Konstantinos Petrou Kavafis, apo Kavaphes  ( 29 Prill, 1863 – 29 Prill 1933) ka qenë një poet i njohur grek që jetoi në Aleksandri dhe punoi si gazetar dhe si nëpunës civil. Në poezinë e tij ai fshikulloi disa aspekte të Kristianizmit, patriotizmit dhe homoseksualizmit, megjithëse atij vetë nuk mund t’i shkonte aq shumë roli i jo-konformistit. Ai botoi 154 poezi; një pjesë e madhe e të cilave ishte e pakompletuar apo në formën e skicës. Pjesa e poezisë së tij më interesante është botuar pas të dyzetave.

Kavafis.....

Veshje

Do t’i vë dhe do t’i ruaj veshjet e jetës sime në një arkë a në një mobilie prej abanoz të shumëçmuar.

Rrobat e kaltra. Pastaj të kuqet, më të bukurat nga të gjitha. Menjëherë pas tyre të verdhat. Dhe, në fund, sërish të kaltrat, por këto të dytat shumë më të zbehta së të parat.

Do t’i ruaj me nderim dhe brengë të madhe.

Kur të kem veshur rroba të zeza dhe kur të banoj në një shtëpi të zezë, brenda një dhome të errët, do ta hap ndonjëherë arkën me gëzim, me gjakim dhe dëshpërim.

Do të vështroj rrobat dhe ka për të m’u kujtuar festa e madhe-e cila atëkohë do të ketë marrë fund krejt.

Do të ketë marrë fund krejt. Orenditë do të jenë shpërndarë të çrregullt nëpër sqalla. Përtokë pjata dhe gota të thyera. Qirinjtë e djegur deri në fund. E gjithë vera do të jetë pirë. Të gjithë të ftuarit do të kenë shkuar. Disa prej tyre do të dergjen të lodhur dhe krejt të vetëm, ashtu si unë, nëpër shtëpitë e errëta-ata më të lodhurit do të kenë shkuar për të fjetur.

Përktheu Sokol Çunga

Shandani

Në një dhomë të zbrazët e të vogël, katër mure vetë,

Dhe të mbuluar me pëlhurë të gjelbër krejt,

Digjet një shandan i bukur dhe i përflakur-

E mes çdo flake ai nxeh

Një pasion epshor, një vrull gjithë epsh.

Mes dhomës së vogël, që ndrit e ndezur

Nga zjarri i fortë i shandanit,

Aspak e zakonshme s’është kjo dritë që buron.

Për trupa të ndrojtur nuk është bërë

Epshi i kësaj ngrohtësie që flakëron.

Përktheu Llambro Ruci

Termopilet

Lavdi atyre që me jetë

Morën në sy të mbrojnë Termopilet.

Detyrës pa iu shmangur asnjëherë;

Të drejtë dhe të njëjtë ndër gjithë vepra,

Por edhe me trishtim e përdëllim;

Bujarë sa herë janë të pasur, por edhe

në varfëri së paku prapë bujarë,

përsëri ndihmojnë me sa mundin,

gjithnjë veç të vërtetën thonë,

por pa urrejtje për gënjeshtarët.

Me shumë nder u paska hije

Kur e dinë që më parë (dhe shumë e dinë)

Se Efialti do të shfaqet ndaj fundit

Dhe Medët më në fund do të kalojnë.

Përktheu Dr.Aristotel.Spiro

Qyteti

Ti the: “do të shkoj në tjetër dhe, do të shkoj në tjetër det.

Një qytet tjetër më të mirë se ky diku do të ketë.

Porse çdo sprovë imja është dënim i parathënë;

Dhe zemrën time-vdekur-kallur në varr kam vënë.

Gjer kur në këtë zvetënim mendja do të më rrijë.

Sytë, ngado t’i rrotulloj, ngado të hedh vështrimin, kam për të parë jetën time mes zisë dhe shkretimit,

Se vite plot kaluar kam prishur e rrënuar”.

Vende të tjera s’do të gjesh, s’ke për të gjetur dete.

Nga pas qyteti do të vijë. Në ato rrugë prapë

Do të kalosh. Ndër po ato mëhalla do të bëhesh plak;

Dhe ke për t’u thinjur në një të njëjtë banesë.

Gjithnjë te ky qytet do të mbërrish. Për gjetkë mos ki shpresë,

Nuk ka për ty anije, nuk ka rrugë.

Tek e shkretove këtu jetën

Te ky cep i vogël, në tërë botën ti e ke rrënuar.

Përktheu Dr. Aristotel Spiro