Adelina Ismaili: Ika nga atdheu për një jetë normale

Adelina Ismaili, këngëtarja e afirmuar edhe në shkallë ndërkombëtare, ka kohë që është bërë shënjestër admirimi e shumë njerëzve pa dallim moshe gjinie dhe përkatësie. Ajo, me konsekuencë deri në fanatizëm po i realizon synimet në lëmin e muzikës, duke prekur edhe majat e saj. Origjinaliteti, zëri, repertori, sharmi skenik dhe sinqeriteti e bëjnë Adelinën goxha të vlerësuar. Një nga virtytet e saj është edhe modestia dhe të qenit falënderuese. Në intervistën nga Gjermania, publikuar nga “Telegrafi” në Kosovë, Adelina i përgjigjet fansave në pyetjet e tyre dhe thekson se suksesin e saj ia dedikon Zotit, punës, familjes, përkrahësve dhe adhuruesve të saj të shumtë. Kurse rrëfehet pse u largua: “Erdha që të ikja nga karriera dhe të jetoja për pak kohë një jetë normale. Asgjë rreth meje më nuk ishte e vërtetë dhe thellë brenda e dija që askush nuk ka të drejtë të më shkatërronte mua dhe familjen vetëm pse jam kjo që jam”

Çfarë ka të re në botën tuaj artistike dhe private?

Në jetën private gjithçka është siç është tash një kohë, e lumtur sa s`thuhet. Në lëmin artistik jam duke përgatitur album internacional, por edhe shqiptar, ku do ndërthuret muzika shqiptare me trendet perëndimore. Jam duke u përgatitur për Festivalin Internacional të Klipit në Francë ku jam përzgjedhur para pak kohësh dhe për rolin e vështirë që më është besuar si anëtare jurie në Miss dhe Mister Zvicra frankofone 2012. Me një fjalë, kam 12-13 orë punë në ditë.

A ka më shumë punë apo talent te ju?

Thonë që diku 3% është talenti te njeriu, 97% e më shumë puna për ta kultivuar një talent që e fal Zoti tek një qenie njerëzore. Edhe pse veten e quaj përtace të madhe, besoj që asnjë talent nuk mund të plasohet pa shumë punë, mund e sakrificë. Te gjithkush, edhe tek unë më shumë punë.

A keni qenë çapkëne, a keni sjellë probleme? Cilat këshilla të nënës iu kujtohen sot?

Jo, edhe pse duket ndryshe hahaha. Thonë që kam qenë më e urta nga fëmijët e familjes, po flas për fëmijërinë e hershme. Nëna thotë që po të mos ishte ushqimi që e kërkoja çdo orë, nuk do dinte a jam aty apo jo. Kur jam nisur në shkollë, sikur çdo fëmijë dhe unë kam pësuar një ndryshim. Nuk kam ngacmuar e para kurrë, por nëse më kanë ngacmuar, kam kthyer shumëfish. Çdo këshillë e nënës më kujtohet, ajo më këshillon edhe sot e kësaj dite. Do përmendja dy që i kam si lajtmotiv në jetë: ”Bëj për tjerët atë që dëshiron tjerët të bëjnë për ty” dhe “Respekto vetën nëse do të jesh e respektuar nga tjerët”.

Po bëni emër në Evropë, sidomos në Zvicër dhe në Francë. Pse e morët këtë hap për të shkuar jashtë? Ju duket se këtu nuk ju kanë çmuar sa duhet dhe ku kanë hyrë në hak?

Erdha që të ikja nga karriera dhe të jetoja për pak kohë një jetë normale. Asgjë rreth meje më nuk ishte e vërtetë dhe thellë brenda e dija që askush nuk ka të drejtë të më shkatërronte mua dhe familjen vetëm pse jam kjo që jam. Doja të dija kush ishte gabim, dhe deshi Zoti e morra vesh shumë shpejt. Nuk planifikoja asnjë lloj karrierë, por koncertin të cilin e kisha planifikuar të fundit në jetë. Pas suksesit të shitjes, ndryshoi gjithçka dhe vendosa të vazhdoj edhe pak, presioni nga fansat rritej çdo ditë. Publiku më ka çmuar në masën më të lartë të mundur, por “të mëdhenjtë” dhe censurat, sabotimet, bojkotet, shpifjet kishin arritur kulmin. Duhej të bëja zgjedhjen, dhe e bëra.

A iu është dashur shumë mund që të thyeni kufijtë dhe paragjykimet, të cilat kanë mbretëruar dhe vazhdojnë të mbretërojnë për ne, jashtë?

Fatkeqësisht, ka pasur dhe eksperienca të tilla. Jo shumë, por ka pasur. Ishte e vështirë që e para të filloje të dëshmoje që kemi art, kur vjen pas 22 vitesh nga një vend i cili njihet ndryshe këndej. Tash habitem si kisha vullnet që t’i detyroja të gjithë ata me të cilët punoj të merrnin vesh sa të çmuar e kemi lëminë muzikore. Nuk kam preferuar të flas për vështirësitë asnjëherë, sepse para 3 vitesh do keqkuptohesha nga shqiptarët e mi. Por tash kur kanë filluar të korrin suksese dhe tjerë këndej, imazhi për ne shpresoj të përmirësohet. Shpresoj që ne të arrijmë ta përmirësojmë.

Cili këngëtar apo bend ka patur ndikim në formimin tuaj kur keni qenë e re?

Kontakti im i parë real me muzikën ishte kur fillova shkollimin muzikor dhe ndikimi më i madh në mua është jeta dhe vepra e Mozartit. Si njeri i cili tmerrësisht u gjykua dhe sabotua nga muzikantët e oborrit mbretëror, u adhurua nga populli pafundësisht, theu shumë rregulla të muzikës klasike dhe jetoi jetën për qejfin e vet, mbetet një influencë e lartë edhe në meloditë e tij aq të pëlqyeshme. Më pëlqente më vonë dhe Madonna e cila gati çdo këngë e ka hit qysh nga fillimi i karrierës dhe imazhi i saj që tregon se arti është diçka që kërkon lirinë absolute dhe asnjë lloj censure. Kisha dhe periudhat kur pëlqeja Jim Morrison apo Nirvana. Pastaj grupi Prodigy. Dikur dëgjoja me pasion dhe Run Dmc deri më vonë tek Eminem. Përgjithësisht muzikantë që krijuan për qejfin e vet, i duan të gjithë, nuk çanë kokën për censurat e kohës dhe janë në histori. I dua ata që janë rebel të mençur muzikor dhe vënë veprën e vet mbi kohën, vendin dhe mendimet e tjerëve.

Po të kishit mundësi a do t’ua ndalonit ndokujt që të këndonte?

Askujt. Atë gjë guxon ta bëjë vetëm publiku. Unë nocionin demokraci e kuptoj dhe jetoj në kuptimin e plotë të asaj fjale. Ndoshta do e ndaloja transmetimin e këngëve të përkthyera nga serbishtja, greqishtja dhe turqishtja. Për të shpëtuar melosin e pastër shqiptar.

Nëse do t’ju jepej mundësia që të bënit një duet me Viktorin (UniKKatiL) ose me Besnikun(2po2), a do ta pranonit një ftesë të tillë?

Do kërkoja përgjigje nga fansat. Do kërkoja të bëjnë një sondazh dhe me vendimin e tyre do pajtohesha. Kam katër vite që urdhrat i marr vetëm nga ata.

Si ndihesh kur edhe pas 25 vjetëve në skenë, admiruesit tuaj janë të emocionuar, madje edhe të përlotur duke kërkuar takim me ty? Çfarë ndjenje është kjo për ju?

Çdoherë ndjehem si herën e parë. Çdo dalje në skenë është e para. Emocionohem shumë dhe mundohem të fsheh lotët kur shoh fansa që qajnë. Flas shumë dhe thjeshtëzohem në nivelin më të mundur që të më përjetojnë sa më normalisht që është e mundur. Mundohem të normalizoj gjendjen. Bëj gjithçka në fuqinë time që të ndjehen mirë dhe të harrojnë Adelinën këngëtare. Është një ndjenjë pas së cilës i thua vetës: ”Nuk më duhet më shumë nga Zoti”. Nuk aktroj një VIP mendjemadhe që gjoja dikush ia paska me borxh admirimin, por as nuk u vardisem false. Jam vetja dhe nganjëherë nuk arrij të kontrolloj situatën dhe as vetën. Ndjenjat janë hyjnore, është vështirë të arrish t’i nderosh barabartë. Pastaj, me ditë të tëra jam nën efektin e atij eksplodimi dhe mendoj sa fatlume jam.

Sa jeni e kënaqur me mbështetjen e institucioneve të Kosovës?!

Nuk kam kurrfarë ndjenjë për asnjë institucion kosovar. Kurrë nuk kam kërkuar, por kurrë as nuk më kanë dhënë asgjë. Kam shpërblimet për punën time nga Ambasada Amerikane dhe Presidenca Rugova, kam dhe shumë falënderime, dekorata, mirënjohje, etj., nga shoqata të ndryshme jo institucionale, të cilat nuk i kam bërë publike kurrë. Do t’i bëj një ditë dhe ka të tilla që vërtet do habisnin struktura të ndryshme. Nuk kam vrapuar pas institucioneve, admirimi i audiencës për mua është çmimi më i lartë që një artist mund ta fitojë. Shkurt, asnjë institucion nuk më ka përkrahur në asnjë projekt. E kundërta, ka ndodhur të vjedhin projektet e mia dhe t’i prezantojnë si të vetat. 4 vite me radhë kam prezantuar projekt në një medium dhe doja vetëm të më lejohej transmetimi, të gjitha shpenzimet i merrja përsipër vet. Më është refuzuar, më është vjedhur ideja, skenari, skenografia, të gjitha dhe i janë dhënë një këngëtareje tjetër. Isha totalisht e thyer. Por tash kjo është prapa meje, larg, nuk më lëndon më.

Tani që jeni larguar jashtë Kosovës, a ju mungon publiku i Kosovës dhe a mban lidhje me ta?

Ka vetëm një vit që s`kam kënduar në Kosovë, mendoj që nuk është mungesë e gjatë, edhe pse nga fansat po përjetohet si shumë e gjatë. Në kontakt me fansat e mi jam gjithmonë, në mënyra të ndryshme. E vetmja gjë që nuk mund ta ofroj është shfaqja ime në televizione. Nuk mund ta arrij, prandaj mundohem në forma të ndryshme ta kompensoj, qoftë me intervista të shkruara, apo koncerte, informoj fansat për çdo gjë, etj. Gjithsesi, më mungon publiku im kosovar, këtë nuk mund ta mohoj dhe dua t’i falënderoj nga zemra të gjithë ata që erdhën në Ulqin vitin e kaluar, enkas për koncertin tim. Nga zemra faleminderit që udhëtuat, shpenzuat, u kënaqëm bashkë atë ditë dhe atë mbrëmje.

Keni deklaruar se u është dashur vetëm një minutë që të dashuroheni. Kaq e thjeshtë është kjo?

Varet me kë dashuroheni. E kam thënë figurativisht dhe jo literalisht, sepse nuk kam lëshuar kronometrin të maste kohën për sa do dashurohesha. Ndoshta ka qenë një sekondë, ajo sekonda magjike kur në shpirtin e një femre ndritët gjithçka. Dashuria e vërtetë asnjëherë nuk mund të jetë e komplikuar. Komplikimet ndodhin tek njerëzit që nuk janë të sigurt në vetën dhe ndjenjat e tyre. Po, dashuria e vërtetë ndodh menjëherë ose, kurrë.

Thuhet se femrat dashurojnë me zemër, po meshkujt...?

Edhe meshkujt kanë zemër. Ndarjen gjinore nuk e kam përjetuar kurrë në masën ekstreme. Jam rritur dhe edukuar në një rreth ku femra dhe mashkulli konsiderohen të barabartë. Ata që dashurojnë pa zemër, nuk dashurojnë. Atë soj njeriu duhet braktisur menjëherë, mendoj. Pyet meshkujt e dashuruar po nuk më besove, hahaha. Ne femrat kemi dyshimet tona dhe kjo është normale. Prandaj, duhet qenë shumë e sigurt në ndjenjat tua, që ta kuptosh çfarë do ai zotëri përballë teje. Së paku, kështu mendoj unë.

Sa fëmijë të keni dhe të çfarë gjinie?

E vetmja ëndërr e parealizuar në këtë jetë më ka mbetur ajo hyjnorja, të bëhem nënë. Që dua shumë fëmijë e kam treguar shumë herë, larg qoftë të më shkojë mendja ndonjëherë se çfarë gjinie do të jenë. I lutem fatit vetëm të jenë të shëndoshë dhe të jetojnë si ua do zemra atyre.

A mendoni se e keni arritur famën e mjaftueshme, a iu pengon fama dhe a mendoni se jeni e realizuar, apo ende jeni në kërkim të realizimit?

Unë kam kapërcyer limitet e famës që mund ta bart. Megjithatë, 26 vite të jesh qendra e vëmendjes herë më pak e herë më shumë, është tepër. Është një jetë e tërë dhe shpesh kthehet kundër meje. A jam realizuar, kam lënë njerëz më kompetentë se unë ta tregojnë dhe nga shpirti i falënderoj ato 56 personalitete shqiptare dhe botërore që kanë dhënë mendimet e tyre për mua. Të quhem Diva në Shqipëri, Diva në Ballkan dhe Diva Ballkanike në mediume evropiane, është më shumë se famë. Karriera për mua ka përfunduar në Ditën e Pavarësisë kur çdo gjë u pa dhe u dëgjua për mua, në ditën më të shenjtë të vendit tim. Kjo që bëj tash është për të mos zhgënjyer ata qindra mijëra fansa që besnikërisht janë me mua në të mirë e në të keq. Unë jam njeriu më fatlum në botë që me dekada kam njerëz që pëlqejnë punën time, që ndjehemi si familje mes vete. Por edhe përgjegjësia ime për ta më obligon të vazhdoj, derisa të më dhënë leje që të jetoj për vetën. Ditën që kam krijuar veprën “Skënderbeu” , jam realizuar muzikalisht. Fakti që ishte 6 vite e censuruar, kurse sot cilësohet si kryevepra ime, më përforcon këtë bindje.

A mund të thuhet se e keni arritur lumturinë, apo më mirë të themi, e keni prekur kulmin e saj dhe a ekziston lumturia, sipas jush?

Po, me krejt shpirtin tim them që kam kohë të gjatë që ndjehem si njeriu më i lumtur në planet. Nuk di a është kulmi apo themeli, por të bie dhe zgjohem e buzëqeshur çdo ditë, unë e quaj lumturi. Patjetër që ekziston lumturia, vetëm duhet kërkuar atje ku shpirti e ndjen. Mund të flasim për projekte, plane, biznese, klipe, suksese, etj., por ato të gjitha vijnë dhe një ditë shkojnë. Suksesi i ekzistencës sime është kjo lumturi.

Jeni trimëreshë dhe silleni me një ego të fortë. A reagoni në çast, me instinkt apo e përdorni logjikën e shëndoshë?

Egoja ime është një sistem vetëmbrojtjeje që më është krijuar artificialisht nga sulmet e vazhdueshme që kam pasur gjatë jetës, si pasojë e sukseseve në punë. Nuk njoh njerëz të suksesshëm me ego të dobët. Por nuk jam as frikacake. Gjyshja ime malësore, vajzë e Balshave të Shkodrës na mësonte se “Trimi vdes një herë, frikacaku çdo ditë”. Në asnjë mënyrë nuk lejoj të udhëhiqem nga instiktet, edhe pse krijohet ajo përshtypje sepse reagoj shpejt dhe në mënyrë sa më efikase. Nisem nga logjika “Shpejt, pastër, sa më pak dëme”, hahaha. Bazohem në logjikën e shëndoshë gjithmonë, kurrë në jetën time s`kam ndërmarrë asnjë hap pa menduar dhe pa u konsultuar me dikë që konsideroj më të arsyeshëm. Absolutisht gjithmonë logjikoj se kush meriton reagim nga unë, megjithatë nuk shpërblej çdokënd me nënçmim të dhuruar nga unë.

Deri në çfarë mase jeni besëtyte dhe si e përjetoni nëse një mace e zezë ua kapërcen rrugën?

Nuk jam besëtyte dhe nuk besoj në ato gjëra. Një mace që natyra i ka dhënë ngjyrën e zezë dhe po ecën në punët e veta, nuk besoj që përcakton fatin tim.

Kur do t’ju shohim sërish me gërsheta dhe a planifikoni të mbani një megakoncert në Tiranë? Nëse po, kur?

Nuk di çfarë të them për gërshetat, ka një dekadë që i kam pasur dhe nuk mendoj që do kopjoja veten. Nuk janë të modës momentalisht dhe shkatërrojnë flokun shumë. Koncerti në Tiranë do të jetë projekt që do të diskutohet pas shumë punëve që kam në shtetet evropiane pas daljes së albumit dhe me dashamirësinë më të madhe, kërkoj falje që nuk mund të jap përgjigje për datë konkrete. Por, jam krenare me fansat e mi në Shqipëri. Unë saktësisht e di që u kam hyrë atyre, bazuar në kritikat që marr pse nuk jam më shpesh atje. Por do doja të sqaroja, që një gënjeshtër e një kolegeje nga Shqipëria të cilën dikur e çmoja dhe e cila më tha që në Shqipëri më prisnin rreziqe nëse do vija, më ka lënë 9 vite pa ardhur dhe kam refuzuar çdo ftesë që më bëhej. Por, nuk kisha nga ta dija që isha e gënjyer. Tani e di që nuk është e vërtetë dhe shpresoj në të ardhmen e afërt të jem atje.

Keni shëtitur shumë, a do të na veçonit ndonjë ndodhi nga këto udhëtime?

Ka aq shumë saqë vështirë të mbahen në mend. Ok, do ta tregoj një. Kur vizitova muzeun e Luvrit në Paris për herë të parë, ishin vetëm skulpturat e Greqisë Antike ato që ishin pa veshje, lakuriq. Unë e di që Greqia Antike që në fakt ishin ilirët, dhe jo grekët e sotëm që nuk dihet as nga kanë ardhur, kishte bërë revolucion artistik në atë kohë me trupin e femrës dhe mashkullit lakuriq. Por, hiqesha se nuk di asgjë. Atëherë pashë katër meshkuj, skulptura që quhet “Katër Albanët” dhe ishin totalisht pa veshje. Mora një shoqe në telefon dhe po i tregoja që pash katër meshkuj shqiptar në Luvër, ajo më pyeti: ”A të njohën?” i thash, “Jo, por ishin lakuriq dhe kishin ulur kokat poshtë” Ajo: “Oh Zot, a janë normal?!” Unë: “Aspak...Janë skulptura”, prapë ajo “Thuaju atyre budallenjve aty t’u veshin ndonjë rrobë, dhe mos i trego askujt!”.

A mund të na përshkruani ditën tuaj, çka bëni, cili është hobi juaj?

Zgjohem diku nga ora 10 ose 11 paradite, pi kafenë dhe ha mëngjes, afër 60 minuta notoj në pishinë, shkoj në kompani ku çdo ditë kemi mbledhjen e ditës të caktojmë punët, vazhdoj në studio ku punoj 5-6 orë, ha drekën dhe vazhdoj prapë në kompani ku ose udhëtojmë diku, ose nëse nuk ka udhëtim rishqyrtojmë çka është punuar gjatë ditës, raporti ditor me agjenten time, producentët, juristët, dizajnerin, koreografin, valltarët, agjentin medial, pastaj kontakti me zëdhënësen, bashkëpunëtorët në shtetet tjera, gazetarët, etj., vazhdoj në studio apo ushtrime me valltarë, pastaj darka, prapë ushtrime ose studio deri nga ora 1 ose 2 e mëngjesit, shikoj ndonjë film, lexoj dhe gjumë. Nëse kthehem më herët, kinema, teatër apo ndonjë ekspozitë e re. Hobi im, në ditë të lira që ndodhin një here në dy-tre muaj, shkruaj ose pikturoj.

A ndjeni njëfarë barre që ende nuk keni një diplomë të shkollimit të lartë? A

Kam shkollim të lartë. Kam të mbaruar Akademinë e Arteve të Bukura-drejtimi Pedagogjik, seksioni piano. Jam duke mbaruar dhe vitin e dytë në Fakultetin Juridik. Ndjej një barrë dhe shpesh mendoj pse nuk kemi më shumë njerëz, posaçërisht femra të shkolluara që do na bënin krenar me veten para botës dhe do mësonin në shkollë që “xhelozia është e vetmja barrë që e mbajmë pa asnjë arsye” thënë e shkruar nga Nietzche.

Cila këngë ju rrëmben, cilën e dëgjoni më me afsh dhe a ka ndonjë këngë që ua nxjerr lotët?

Më rrëmben dhe e dëgjoj me afsh “Nothing Else Matters” nga Metallica. Hmm, nuk mbaj në mend kur më ka nxjerrë lotët një këngë.

E dashura Adelinë, kë do të dëshiroje ta njihje dhe ende nuk keni patur rastin ta takoni?

Është Hans Zimmer, kompozitor i muzikës klasike, një ndër më të shquarit të shekullit tonë.

A e keni pyetur ndonjëherë veten, se “çka do të bëja po të mos isha këngëtare (dmth kjo që jam)”?

S`kam pyetur sepse e di, haha. Zoti më ka dhuruar një dhunti për këngën dhe nuk besoj që fati im do ishte shumë më ndryshe. Patjetër që do isha diçka në lëmin e muzikës. Nëse do përgjigje më të thjeshtë, që shuan kuriozitetin e thjeshtë, atëherë sigurisht aktore. Nëse jo aktore, atëherë juriste.

A mendoni për fundin e karrierës dhe çfarë do të bëni pas saj?

Karriera për mua ka përfunduar më 14 shkurt 2007, kur pas 22 viteve të gjata populli më dha notën e vet atë natë të shenjtë për Kosovën. Që nga ajo ditë, e bëj për fansa të cilët edhe në shtëpi me vinin me lule, dhurata, lot në sy që të mos ndaloja këndimin. Ata janë rritur me mua, e unë me ta. Çdo gjë që bëj, e bëj që ata të ndjehen krenar dhe të lumtur. Kam kuptuar që nuk mund ta braktis muzikën, edhe nëse e ndryshoj nga këndimi në komponim apo formë tjetër muzikore. Mezi pres të filloj me diçka të re, qoftë komponim ose punë me talent të rinj, qoftë forme tjetër muzikore. Këndimin s`do ta ndal kurrë. Tina Turner është 74 vjeçare dhe këndon së paku njëherë në vit. Nuk njoh jetë pa këngë. Do e bëj rrallë, por për qejf. Unë kurrë nuk e kam parë vetën si një nënë që këndon intensivisht. Për mua nuk ka asgjë më hyjnore sesa të jem një nënë, me një familje të shëndoshë dhe një profesion larg titujve të gazetave ose televizioneve, që më kënaq shpirtin.

Nëse do ta pyeste Adelina, Adelinën, cila do të ishte autopyetja?

A. Ismaili: Qenka e vështirë t’i bësh pyetje vetës hahaha. Po mendohesha gjatë dhe do bëj pyetjen që më bëri një gazetare për një medium gjerman. Ishte pyetja: “Si është të vish pas shumë viteve në Kosovë,dhe të jesh krah yjeve të shquar botëror?” Përgjigja ime:”Jam rritur në kohë ku dritë më bënin granatat që të shkruaja tekste, përderisa mbaja dorën e djathtë me të majtën, që të mos dridhej. Më shumë kam dëgjuar ulërimat e profesorëve të rrahur nga milicia serbe, sesa muzikë në shkollën time bodrum shtëpie në Prishtinë. Prindërit nuk më kanë mësuar cilit pasanik t’i futem në shtrat për një fustan, ose cilit producent për një emision, por nga cila dalje të ik kur futet ushtria serbe në koncert. Kur komponoja, kufjen e mbaja vetëm në njërin vesh, me tjetrin dëgjoja nga cila anë po vijnë tanket e ushtrisë. Femrat më të bukura në botë, për mua janë ato që nuk vranë veten dhe fëmijët e tyre kur i përzunë nga shoqëria kosovare, sepse patën fatkeqësinë të jenë të dhunuara nga egërsirat që na vranë rininë. Jam zhvilluar në një vend e një kohë ku tmerrit i thonë “Zotëri”, e zotërisë të vërtetë i thonë “Burrë i ligë”.

Prandaj mos më ngatërroni me asnjë yll botëror të cilave u bën dritë i tërë Los Angelesi që të shkruajnë një rresht. U këndon i tërë Harvardi që të nxjerrin një tingull nga goja. Unë kam shumë më shumë sesa ato, kam një jetë dhembje që e ktheva në sukses e lumturi. Kam dhënë më shumë se të gjitha ato bashkë, kam dhënë jetën që banonte ngjitur me vdekjen brenda një melodie të vajzës Adelinë e cila gjithmonë mundohet të buzëqesh për ju”.